၃၈ျဖာမဂၤလာ(၃၀)

(၃၀)သင့္ေလ်ာ္ေသာအခါ တရားေဆြးေႏြးျခင္း

သင့္ေလ်ာ္ေသာအခါ တရားေဆြးေႏြးျခင္းသည္ မဂၤလာတစ္ပါးျဖစ္သည္။

ေအာက္ပါပုံဝတၳဳကုိ သာဓကအျဖစ္ တင္ျပအပ္ပါသည္။

တစ္ခါေသာ္ အမတ္ၾကီး ဘုိးရာဇာႏွင့္ အမတ္ၾကီး သီဟပေတ့တုိ႔သည္ သစ္ကညင္ဟူေသာ အရပ္တြင္ ေတြ႔ဆုံ၍ စကားေျပာဆုိေဆြးေႏြးၾကသည္။ ဘုိးရာဇာသည္ အင္းဝဘုရင္ မင္းေခါင္၏ အမတ္ပညာရွိ ျဖစ္သည္။ သီဟပေတ့သည္ ဟံသာဝတီဘုရင္ ရာဇာဓိရာဇ္၏ အမတ္ပညာရွိ ျဖစ္သည္။

အမတ္ပညာရွိ ႏွစ္ပါးေတြ႔ဆုံ စကားဆုိၾကသျဖင့္ ႏွစ္ဖက္ပရိသတ္တုိ႔ သြားေရာက္ နားေထာင္ၾကသည္။

ႏွစ္ပါးေတြ႔ၾကေသာ္ အမတ္ၾကီး သီဟပေတ့သည္ ဘုိးရာဇာေအာက္ အသက္ငယ္သျဖင့္ နိမ့္ေသာေနရာတြင္ ထုိင္သည္။

ဘုိးရာဇာကုိ ျမင့္ေသာေနရာကုိ ေပးသည္။ ထုိအခါ ဘုိးရာဇာက ဝင့္ၾကြားျခင္းမျပဳ။ ‘‘ေရွးအခါက ေကဝဋ္ပုဏၰားႏွင့္ မေဟာသဓာတုိ႔ စစ္ထုိးေသာအခါႏွင့္ အလားတူ၏’’ ဟုဆုိ၏ ။ မေဟာသဓာသည္ အသက္ငယ္သျဖင့္ အနိမ့္တြင္ေနခဲ့သည္။ ဘုိးရာဇာက သီဟပေတ့အား ဘုရားေလာင္း မေဟာသဓာႏွင့္ ႏႈိင္း၍ ဆုိသည္။ မိမိကုိယ္ကုိမူကား ေကဝဋ္ပုဏၰားႏွင့္ ႏႈိင္း၍ ႏွိမ့္ခ်စြာ ဆုိေလသည္။

ထုိအခါ သီဟပေတ့သည္ ဘုိးရာဇာကုိ ေလးစားၾကည္ညဳိသြားသည္။ ဘုိးရာဇာက ‘‘အမတ္ၾကီး သီဟပေတ့၊ ငါတုိ႔ႏွစ္ပါး ျပည္ထဲေရးကုိ ဆုိၾကရာတြင္ ပညာရွိတုိ႔ကဲ့သုိ႔ ဆုိမည္ေလာ။ သုိ႔မဟုတ္ မွဴးမတ္တုိ႔ကဲ့သုိ ဆုိမည္ေလာ’’ဟု ေမး၏ ။

သီဟပေတ့က ‘‘အဘုိးရာဇာ၊ ထုိအေၾကာင္းကုိ ရွင္းျပပါ’’ ဟု ဆုိ၏ ။

ဘုိးရာဇာက ‘‘ပညာရွိတုိ႔ ဆုိျခင္းကား ဟုတ္မွန္လွ်င္လည္း ဟုတ္မွန္သည္ဟု အၾကည္အသာဆုိ၏ ။ မဟုတ္မွန္လွ်င္လည္း၊ မဟုတ္မမွန္ဟု အၾကည္အသာ ဝန္ခံ၏ ။ မွဴးမတ္တုိ႔ ဆုိျခင္းကား အလုိႏွင့္ညီေသာ္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာရွိ၏ ။ အလုိႏွင့္မညီေသာ္ ေစာင္းမာန္ခုိက္ရန္ ျဖစ္၏ ။’’ ဟု ဆုိ၏ ။

သီဟပေတ့က ‘‘အဘုိးရာဇာ၊ ပညာရွိတုိ႔ဆုိျခင္းကုိသာ ဆုိခ်င္ပါ၏’’ ဟူ၍ ေျဖလုိက္သည္။

ဤသုိ႔ဆုိျပီးလွ်င္ ပညာရွိႏွစ္ပါးတုိ႔သည္ ခ်စ္ၾကည္ေလးျမတ္ဖြယ္ရာ စကားတုိ႔ကုိသာ ဆုိၾက၏ ။ ထုိ႔ေနာက္ သီဟပေတ့သည္ ၾကံျဖဴကုိ လက္ႏွင့္ယူ၍ ကြမ္းခ်ပ္တြင္ထည့္ကာ ဘုိးရာဇာအား ဆပ္ကပ္၏ ။ ဘုိးရာဇာလည္း ၾကံျဖဴကုိ ယူ၍ နီတိက်မ္း အလုိအရ အဖ်ားမွ စ၍ အရင္းအထိ တေရြ႔ေရြ႔ အရသာခံကာ သုံးေဆာင္၏ ။

ဤတြင္ သီဟပေတ့က ‘‘အဘုိးရာဇာ၊ အတုမရွိေသာ ပညာရွိ ျဖစ္ပါလ်က္ အဘယ္ေၾကာင့္ ၾကံကုိ အဖ်ားကစ၍ စားဘိသနည္း’’ ဟု ေမး၏ ။

ဘုိးရာဇာက ‘‘အမတ္ၾကီး သီဟပေတ့၊ ငါသည္ နီတိက်မ္းကုိ မွီ၍ အရသာကုိ တေရြ႔ေရြ႔ တုိး၍ ခံကာ စားသုံးသည္’’ ဟု ျပန္ေျဖလုိက္သည္။

ထုိအခါ သီဟပေတ့က ‘‘အဘုိးရာဇာ၊ ဘုရားတရားေတာ္တြင္ ေကြးေသာလက္ မဆန္႔ခင္၊ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးခင္ ခႏၶာတရားသည္ အနိစၥျဖစ္သည္ ဟုဆုိပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ၾကံကုိ အဖ်ားကစ၍ အရသာခံကာ စားပါသနည္း။ အရသာေကာင္းတည္ရာ ၾကံအရင္းသုိ႔ မေရာက္မွီ အနိစၥ ျဖစ္ပါမူ အရသာေကာင္းကုိ မမွီဝဲရ ရွိေတာ့မည္ မဟုတ္ပါေလာ’’ ဟု ဆုိ၏။

ထုိအခါ ဘုိးရာဇာက စကားႏုိင္ မဆုိ၊ ‘‘အမတ္ၾကီး၊ ငါသည္ လူတုိ႔ သုံးစြဲရုိး နီတိက်မ္းကုိ လုိက္၍ စားသည္။ သင္ေသာ္ကား ဘုရားတရားေတာ္ကုိ လုိက္၍ ဆုိသည္။ ငါ့စကားထက္ သင့္စကားက သင့္လွေပသည္’’ ဟူ၍ ခ်ီးက်ဴးေျပာဆုိလုိက္သည္။

အမတ္ၾကီး သီဟပေတ့လည္း ‘‘ေၾသာ္၊ ငါကား အတုမရွိ ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းကုိ ေတြ႔ရေပသည္တကား’’ ဟု ႏွစ္လုိ ဝမ္းေျမာက္စြာ ဆုိ၏ ။ မိမိစားေသာ ေရႊကြမ္းအုပ္ကုိ ကြမ္းႏွင့္တကြ အဘုိးရာဇာကုိ ေပးအပ္ပူေဇာ္၍ ဦးခုိက္၏ ။

‘‘အဘုိးရာဇာ၊ ပညာရွိအမ်ားပင္ မိမိဆုိေသာ စကားသာ မွန္သည္ဟု ဆုိေလ့ရွိသည္။ သူ႔စကားကုိ ပယ္ေလ့ရွိသည္။ အ႐ႈံးခံေသာသူကား နည္းလွသည္။ အဘုိးရာဇာကား ပညာရွိရုံသာမက သူေတာ္ေကာင္းလည္းပီသလွသည္။ အဘုိးရာဇာႏွင့္ တူေသာ သူကုိ အလြန္ေတြ႔ရခဲလွေပသည္’’ ဟုဆုိလုိက္သည္။

ဤသုိ႔လ်င္ ပညာရွိႏွစ္ပါးသည္ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းထုံးကုိ ႏွလုံးမူကာ ခ်စ္ၾကည္စြာ ေျပာဆုိ ေဆြးေႏြးရာ ပရိသတ္တုိ႔ ဝမ္းသာ ၾကည္ႏူးမဆုံး ရွိၾကေလသည္။
( မင္းယုေ၀)