၃၈ျဖာမဂၤလာ(၃၄)

(၃၄) နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳရျခင္း

နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳရျခင္းသည္ မဂၤလာတစ္ပါး ျဖစ္ပါသည္။ ေအာက္ပါ ပံု၀တၳဳကို သာဓကအျဖစ္ တင္ျပအပ္ပါသည္။

တစ္ရံေသာအခါ သာဝတၳိၿမဳိ႔တြင္ ကုေဋေလးဆယ္ ၾကြယ္ဝေသာ သူေဌးၾကီး တစ္ဦး ရွိသည္။ သူ႔တြင္ ပဋာစာရီ အမည္ရွိ သမီးပ်ဳိတစ္ေယာက္ ရွိ၏။

ပဋာစာရီသည္ ၁၆ ႏွစ္သမီး အရြယ္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ မိမိအိမ္တြင္ ေစခုိင္းေသာ ကၽြန္လုလင္ပ်ဳိတစ္ဦးႏွင့္ ခ်စ္ႀကဳိက္မိသည္။ မိဘမ်ားကလည္း အမ်ဳိးဇာတ္ခ်င္း၊ အဆင့္အတန္းခ်င္း တူမွ်ေသာ သတုိ႔သားတစ္ေယာက္ႏွင့္ ထိမ္းျမားေပးရန္ စီစဥ္ထား၏။ မဂၤလာေဆာင္မည့္ ရက္ကုိ သတ္မွတ္ထား၏။

ပဋာစာရီသည္ မိဘတုိ႔ ထိမ္းျမားေပးမည့္ သတုိ႔သားကုိ အလုိမ႐ွိ။ မဂၤလာေဆာင္ခါနီးတြင္ ကၽြန္လုလင္ပ်ဳိႏွင့္အတူ ေနအိမ္မွ ထြက္ေျပးသြားသည္။ ရြာတစ္ရြာတြင္ အေျခခ်ကာ ၄င္းတုိ႔ႏွစ္ဦး ေပါင္းသင္း ေနထုိင္ၾကေလသည္။ ဝမ္းေရးအတြက္ ေယာက်ၤားျဖစ္သူသည္ လယ္ထြန္ျခင္း၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေရာင္းျခင္း စသည့္ အလုပ္တုိ႔ကုိ ႀကဳိးစားလုပ္ကုိင္သည္။ သူေဌးသမီးျဖစ္ခဲ့ေသာ ပဋာစာရီကလည္း ေရခပ္ျခင္း၊ ေမာင္းေထာင္းျခင္း၊ ထမင္းခ်က္ျခင္း စသည္တုိ႔ကုိ က်ဳိးႏြံစြာ လုပ္ကုိင္သည္။ 

ဤသုိ႔ေနထုိင္လာၾကရာမွ ပဋာစာရီထံတြင္ ကုိယ္ဝန္တည္လာေလသည္။ ကုိယ္ဝန္ရင့္လာေသာအခါ ပဋာစာရီသည္ မိဘထံသုိ႔ ျပန္၍ေမြးဖြားရန္ ေယာက်ၤားအား ေတာင္းပန္သည္။ ေယာက်ၤားက ျပန္သြားလွ်င္ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ ခံရမည္စုိး၍ လုိက္မပုိ႔ဝံ့ေခ်။ ပဋာစာရီကလည္း လုိက္ပုိ႔ရန္ တြင္တြင္ေတာင္းပန္ေလသည္။ ေယာက်ၤားက လုိက္မပုိ႔ဝံ့သျဖင့္ လုိက္ေလ်ာျခင္းမျပဳ။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာ၍ မရေသာအခါ ပဋာစာရီသည္ ေယာက်ၤား မရွိခုိက္တြင္ တိတ္တဆိတ္ ထြက္သြား၏။ ေယာက်ၤားျပန္ေရာက္လာေသာအခါ ပဋာစာရီေနာက္သုိ႔လုိက္သည္။ ေတာလမ္းတစ္ေနရာတြင္ ေတြ႔ဆုံၾကျပီး ေယာက်ၤားကျပန္ေခၚရာ ပဋာစာရီကလက္မခံသျဖင့္ မိဘမ်ားအိမ္သုိ႔ဆက္လက္သြားၾကေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ မိဘမ်ားအိမ္သုိ႔ မေရာက္ခင္၌ပင္ သားေယာက်ၤားေလးဖြားျမင္ေလသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ပဋာစာရီကလည္း မိဘမ်ားအိမ္သုိ႔ဆက္လက္မသြားေတာ့ပဲ ေယာက်ၤားႏွင့္အတူ ရြာသုိ႔ ျပန္ခဲ့ေလေတာ့သည္။

ဤသုိ႔ ေနလာရာမွ ဒုတိယကေလး ကုိယ္ဝန္တည္လာျပန္ေလသည္။ မီးဖြားခါနီးေသာအခါ ပဋာစာရီသည္ ပထမအႀကိမ္ကဲ့သုိ႔ပင္ မိဘမ်ားထံျပန္လည္၍ ေမြးဖြားမည္ျပဳေသာအခါ ေယာက်ၤားကလည္း ေရွးနည္းအတုိင္း တားျမစ္ျပန္သျဖင့္ ပဋာစာရီလည္း တိတ္တဆိတ္ထြက္လာခဲ့ျပန္သည္။ ေယာက်ၤားသိသြားေသာအခါ လုိက္၍ေခၚျပန္သည္။ ေတာထဲတြင္ေတြ႔ၾကရာ ရြာသုိ႔လည္းမျပန္ႏုိင္၊ ေရွ႔သုိ႔လည္းခရီးမဆက္ႏုိင္၊ ေတာထဲမွာပင္ မီးဖြားမည့္ဆဲဆဲ ျဖစ္လာသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ မုိးသက္ေလျပင္းမ်ားက်ေရာက္လာရာ ေယာက်ၤားသည္ မုိးလုံေသာေနရာတြင္ ခုိလႈံရန္အတြက္ ပဲခြပ္ျဖင့္ ခ်ဳံမ်ားကုိ ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္းေနခုိက္ ေတာင္ပုိ႔တစ္ခုမွ ေျမြတစ္ေကာင္ကကိုက္လုိက္ေလေတာ့သည္။ အဆိပ္ျပင္းလွသျဖင့္ ထုိေနရာ၌ပင္ ေယာက်ၤားလည္း လဲက်ေသဆုံးသြားေလေတာ့သည္။

ပဋာစာရီသည္ ေဝဒနာကုိခံစားရင္း သားၾကီးႏွင့္အတူ ေယာက်ၤားကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရာမွ သားငယ္ကုိ ဖြားျမင္သည္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ တုိ႔သည္ မုိးဒဏ္၊ ေလဒဏ္ကုိ ခံၾကရသျဖင့္ ထိတ္လန္႔စြာ ငုိေၾကြးေနၾကေလသည္။ ပဋာစာရီသည္ သားႏွစ္ေယာက္ကုိ ရင္ခြင္ေအာက္တြင္ ထားလွ်က္ တစ္ညလုံး ေလးဘက္ေထာက္၍ ေနခဲ့ရရွာသည္။

နံနက္လင္းေသာ္ ၄င္းတုိ႔သားအမိမ်ားသည္ ေယာက်ၤားျဖစ္သူကုိ လုိက္ရွာၾကရာ မၾကာမွီပင္ ေျမြဆိပ္တက္ကာေသဆုံးေနေသာ ေယာက်ၤားကုိေတြ႔ျပီး စိတ္ထိခုိက္မဆုံးျဖစ္ရွာသည္။ သုိေသာ္ မည္သုိ႔မွ်မတတ္ႏုိင္သျဖင့္၊ အားတင္းလုိက္ျပီး သားငယ္ကုိပုိက္၊ သားၾကီးကုိလက္တြဲကာ မိဘရပ္ဆီထံ တေရြ႔ေရြ႔ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။

အတန္ၾကာေသာ္ အစိရဝတီ ျမစ္ကမ္းပါးသုိ႔ ေရာက္လာၾကသည္။ ညက မုိးရြာထားေသာေၾကာင့္ ျမစ္ေရမွာရင္စုိ႔ေလာက္ ရွိကာ တစ္သြင္သြင္ စီးဆင္းေနသည္။ ပဋာစာရီသည္ သားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ျမစ္ကုိကူးရန္ မလြယ္သျဖင့္ သားၾကီးကုိ သည္ဘက္ကမ္း၌ ထားခဲ့၍ သားငယ္ကုိေပြ႔ခ်ီကာ ဟုိဘက္ကမ္းသုိ႔ ကူးျဖတ္ျပီး သားငယ္ကုိ တစ္ေနရာ၌ သိပ္ထားခဲ့ေလသည္။ ျပီးေသာ္သားၾကီးကုိေခၚရန္ သည္ဘက္ကမ္းသုိ႔ ျပန္လာစဥ္ ျမစ္လယ္အေရာက္၌ စြန္ရဲတစ္ေကာင္သည္ ဖြားသစ္စျဖစ္၍ နီတာရဲေနေသာ သားငယ္ကုိ သားတစ္မွတ္၍ သုတ္ခ်ီသြားသည္ကုိ ျမင္ရာစုိးရိမ္ၾကီးစြာျဖင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကုိေျမွာက္ကာ ဟစ္ေအာ္ေျခာက္လွန္႔ေလသည္။ စြန္ရဲကာားမမႈပဲ သားငယ္ကုိ သုတ္ခ်ီသြားေလေတာ့သည္။ တစ္ဖက္ကမ္းတြင္ရွိေနေသာ သားၾကီးကလည္း မိမိကုိ မိခင္ကလွမ္းေခၚသည္ဟု ထင္မွတ္မွားကာ ေရသုိ႔ဆင္းေသာ္ ျမစ္ေရအတြင္းေမ်ာပါေသဆုံးသြားေလေတာ့သည္။

ပဋာစာရီမွာ ေသာကမီးေတာက္ကာ အ႐ူးပမာ ျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။ လင္ေယာက်ၤားႏွင့္ သားမ်ားေသဆုံးပုံကုိ ေျပာဆုိ ဟစ္ေအာ္ ငုိေၾကြးရင္း မိဘမ်ားရွိရာ သာဝတၳိၿမဳိ႔သုိ႔ လာခဲ့သည္။ လမ္းတြင္ မိဘမ်ားေနရပ္မွ အသိတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႔ဆုံကာ မိဘမ်ားအေၾကာင္း ေမးျမန္းသည္။

ထုိသူက “ပဋာစာရီ.. ညက မုိးၾကီးေလၾကီး က်ရာတြင္ တုိက္ၿပဳိသျဖင့္ သင့္မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ တကြ သင့္ေမာင္ပါ ေသဆုံးသြားသျဖင့္ သူတုုိ႔သုံးေယာက္ကုိ တစ္ေပါင္းတည္း မီးသၿဂဳႋလ္သျဖင့္ မီးခုိးတလူလူတက္ေနသည္ကုိ ဤေနရာမွပင္ ျမင္ႏုိင္ပါသည္” ဟုေျပာလုိက္သည္။

ဤတြင္ ပဋာစာရီမွာေဆာက္တည္ရာမရေတာ့ပဲ သတိလက္လြတ္ျဖစ္ကာ ကုိယ္တြင္လည္းအဝတ္မရွိ၊ ငုိေၾကြးလွ်က္ အရပ္တကာလွည့္လည္သြားလာေနေတာ့သည္။ အခ်ဳိ႔က “အ႐ူးမ” ဟု ဆုိကာ ခဲႏွင့္ ပစ္ေပါက္ၾကသည္။

ေနာက္ဆုံးတြင္ ပဋာစာရီသည္ ဗုဒၶဘုရားရွင္၏ ေဇတဝန္ေက်ာင္းဝင္းထဲသုိ႔ ေရာက္သြားသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ဗုဒၶဘုရားရွင္သည္ ပရိသတ္တုိ႔ကုိတရားေဟာလွ်က္ ရွိသည္။ ပရိသတ္မ်ားက ပဋာစာရီကုိ ႏွင္ထုတ္မည္ ျပဳၾကသည္။ ဘုရားရွင္က တားျမစ္ေတာ္မူကာ “ခ်စ္သမီး ပဋာစာရီ၊ သတိထားေလာ့” ဟုမိန္႔ေတာ္မူသည္။ ထုိခဏမွာပင္ ပဋာစာရီသည္ သတိဝင္လာသည္။ မိမိကုိယ္၌ အဝတ္အစား မရွိသည္ကုိ ရွက္ေၾကာက္ကာ က်ဳံ႔က်ဳံ႔ထုိင္ခ်လုိက္ေလသည္။ တရားနာသူတစ္ဦးက ၾကင္နာစြာျဖင့္ အေပၚ႐ုံထည္ကုိ ေပးလုိက္သည္။ ပဋာစာရီသည္ ထုိၿခဳံထည္ျဖင့္ မိမိကုိယ္ကုိ လုံၿခဳံေအာင္ဝတ္ရုံလုိက္ျပီး ဘုရားရွင္၏ ေျခေတာ္ကုိ ဦးခုိက္ကာ “အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္မ၏ ေဆာက္တည္ရာ ျဖစ္ေတာ္မူပါဘုရား” ဟုေလွ်ာက္ထား၏။

ဘုရားရွင္လည္း ပဋာစာရီအား အပူၿငိမ္းေအာင္ တရားေဟာေျပာ ဆုံးမသည္။ တရားအဆုံး၌ ပဋာစာရီသည္ ေသာကမ်ားကင္းေဝးကာ ေသာတာပန္ ျဖစ္သြားေလသည္။

ပဋာစာရီသည္ ေသာတာပန္ျဖစ္ျပီးေနာက္ ဘိကၡဳနီမ်ားထံ သြား၍ ရဟန္းမျပဳသည္။ ဗုဒၶဘုရားရွင္၏ အဆုံးအမအတုိင္း တရားကုိ ႀကဳိးစားအားထုတ္ရာ ေသာကပရိေဒဝမီးတုိ႔ကင္းၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္ျမတ္ခ်မ္းသာကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳ၍ ရဟႏၱာမျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။

အရွင္မ ပဋာစာရီသည္ ဘုရားရွင္ ပညတ္ေတာ္မူသည့္ ဝိနည္းသိကၡာပုဒ္မ်ားကုိ က်င့္ေဆာင္ရာတြင္ အထူးခၽြန္ဆုံးျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဝိနည္းေဆာင္ ဘိကၡဳနီရဟန္းမတုိ႔တြင္ အျမင့္ျမတ္ဆုံးေသာ ဧတဒဂ္ဘြဲ႔ထူးကို ရရွိေလသည္။   ။

မင္းယုေဝ