( ၃၅ ) ေလာကဓံတရားႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳေသာအခါ မတုန္လႈပ္ျခင္း
ေလာကဓံတရားႏွင့္ ေတြ႔ႀကံဳေသာအခါ မတုန္လႈပ္ျခင္းသည္ မဂၤလာတစ္ပါးျဖစ္သည္။
ေအာက္ပါ ပံု၀တၳဳကို သာဓကအျဖစ္ တင္ျပအပ္ပါသည္။
လြန္ေလျပီးေသာအခါ ဗာရာဏသီျပည္ကို အုပ္စိုးေသာ ဗာရာဏသီမင္း၀ယ္
သားေတာ္တစ္ပါး ရွိသည္။ ျဗဟၼဒတ္ဟု အမည္တြင္သည္။ ျဗဟၼဒတ္မင္းသားသည္ အျခံအရံ ေပါမ်ားလွသျဖင့္
မင္းႀကီးသည္ မယံုသကၤာ ျဖစ္လာသည္။ မိမိ၏နန္းကို လုယူလိမ့္မည္ဟူ၍ စိုးရိမ္လာသည္။ သို႔ျဖင့္
မင္းသားကို တိုင္းႏိုင္ငံမွ ႏွင္ထုတ္လိုက္ေလသည္။
မင္းသားသည္ ဟိမ၀ႏၲာေတာသို႔ သြားေရာက္ေနထိုင္မည္ျပဳသည္။
ထိုမင္းသားတြင္ အသိတာဘူ အမည္ရွိ ၾကင္ယာေတာ္မင္းသမီး ရွိသည္။ အသိတာဘူသည္ လွပတင့္တယ္ရံုမက
စိတ္ထားေကာင္းမြန္သည္။ လာဘ္ရျခင္း မရျခင္း၊ အေျခြအရံ ရွိျခင္း မရွိျခင္း၊ ခ်ီးမြမ္းျခင္း
ကဲ့ရဲ႔ျခင္း၊ ခ်မ္းသာျခင္း ဆင္းရဲျခင္း တည္းဟူေသာ ေလာကဓံတရား ၈-ပါးကို ခံႏိုင္စြမ္းရွိသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ျပည္မွ ထြက္ခြါရသည္ကို ၀မ္းမနည္း။ မညဥ္းညဴ။ သစၥာရွိစြာျဖင့္ မင္းသားႏွင့္အတူ
လိုက္ပါေနထိုင္သည္။
သူတို႔ေမာင္ႏွံသည္ ဟိမ၀ႏၲာေတာရွိ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ေသာ
အရပ္ေဒသ၌ သစ္ရြက္မိုးတဲကေလး ထိုးကာ ေနထိုင္ၾကသည္။ မနီးမေ၀း အရပ္တြင္ ရေသ့ႀကီးတစ္ပါးလည္းရွိသည္။
ရေသ့ႀကီးသည္ တရားကို ျပင္းစြာ အားထုတ္ေနထိုင္သည္။ မင္းသားတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ ေတာတြင္းရွိ
သစ္သီးမ်ားႏွင့္ အမဲသားငါးတို႔ကို ရွာေဖြစားေသာက္ေနထိုင္ၾကသည္။
တစ္ေန႔သ၌ မင္းသားသည္ ေတာတြင္းတစ္ေနရာ၌ ကိႏၷရီမတဦးကို ေတြ႔သည္။
တပ္မက္သြားသည္။ ကိႏၷရီမကို သိမ္းပိုက္၍ မယားျပဳရန္ ကိႏၷရီမေနာက္သို႔ ေျခရာခံ၍ လိုက္သည္။
အသိတာဘူ မင္းသမီးကို ထားခဲ့သည္။
မင္းသမီးသည္ ေလာကဓံတရားကို နားလည္သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မင္းသားပစ္သြားေသာ္လည္း
၀မ္းမနည္း။ ပူေဆြးျခင္း မျဖစ္။ မနီးမေ၀းအရပ္ရွိ ရေသ့ႀကီးထံ သြားသည္။ တရားအားထုတ္နည္းကို
သင္ယူကာ ႀကိဳးစား၍ တရားအားထုတ္သည္။ မၾကာမီပင္ ေအာင္ျမင္သြားသည္။ စ်ာန္တန္ခိုး ရသြားသည္။
ဤတြင္ ရေသ့ကို ရွိခိုးကာ မိမိေနထိုင္ရာ တဲသို႔ ျပန္၍ ေနထိုင္သည္။
ျဗဟၼဒတ္မင္းသားသည္ ကိႏၷရီမ ေနာက္သို႔လိုက္ရာ မေအာင္ျမင္။
ဖမ္းမိမလိုလိုနဲ႔ လြတ္သြားသည္။ မ်က္ျခည္ျပတ္သြားသည္။ ဤတြင္ မင္းသမီးထံ ျပန္လာသည္။ မင္းသမီးသည္
မင္းသားကို ျမင္လွ်င္ စ်ာန္တန္ခိုးျဖင့္ ေကာင္းကင္သို႔ ပ်ံတက္လိုက္သည္။
အရွင့္သား၊ သင့္ေၾကာင့္ ငါသည္ တရားအားထုတ္ႏိုင္ကာ စ်ာန္ခ်မ္းသာကို
ရရွိသြားျပီ။ သင့္ကို ငါ အလိုမရွိေတာ့ျပီ-ဟု ဆိုကာ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ အရပ္တစ္ပါးသို႔
ျငိမ္းေအးစြာ ပ်ံသြားေလသည္။ မင္းသားမိုက္သည္ ေနာင္တရကာ က်န္ရစ္ေလသတည္း။
အကိုး။ ။ ၅၅၀-အသိတာဘူဇာတ္။
( မင္းယုေ၀)
(ျမတ္မဂၤလာ ၂၀၀၄-ခု ဇြန္လ)
No comments:
Post a Comment