( ၂၄ ) တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲျခင္း
တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲျခင္းသည္ မဂၤလာတစ္ပါးျဖစ္၏။
တစ္နည္းအားျဖင့္-ႀကီးပြားခ်မ္းသာျခင္း၏ အေၾကာင္းတစ္ရပ္
ျဖစ္သည္။
ေအာက္ပါပုံ၀တၳဳကို သာဓကအျဖစ္ တင္ျပအပ္ပါသည္။
တစ္ရံေရာအခါ ဗာရာဏသီျပည္၀ယ္ လွည္းကုန္သည္တို႔၏ အႀကီးအမွဴးျဖစ္သူ
လွည္းမွဴးတစ္ဦး ရွိသည္။ သူသည္ ေလာဘနည္း၍ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲသူ ျဖစ္သည္။
တစ္ေန႔သ၌ လွည္းမွဴးသည္ လွည္းကုန္သည္မ်ားႏွင့္အတူ အရပ္တစ္ပါးသို႔
ကုန္သြယ္ရန္ ဗာရာဏသီျပည္မွ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။
သူတို႔သည္ လမ္းခရီး၌ ကႏၲာရတစ္ခုကို ျဖတ္သန္းသြားရေပသည္။
လမ္းခရီးတြင္ ေရတြင္းေဟာင္းတစ္ခုကို ေတြ႔ၾကသည္။ ေရအလိုရွိၾကသျဖင့္ ေရတြင္းေဟာင္းကို
တူးၾကသည္။ ထိုအခါ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေၾကးမည္း ေၾကးနီတို႔ကို ေတြ႔ၾကသည္။ ဆက္လက္တူးၾကရာ ေငြ၊
ထို႔ေနာက္ ေရႊ၊ ထို႔ေနာက္ ပုလဲ၊ ထို႔ေနာက္ ေက်ာက္မ်က္ရြဲ၊ ထို႔ေနာက္ ပတၱျမားတို႔ကို
ေတြ႔ၾကသည္။
လွည္းကုန္သည္တို႔သည္ ဤရတနာတို႔ကို ရရွိေသာ္လည္း မေရာင့္ရဲႏိုင္ၾက။
ေလာဘေဇာတိုက္ကာ အျခားရတနာတို႔ ေတြ႔ဦးမည္ထင္ျပီး ဆက္လက္တူးၾကမည္ျပဳသည္။
ထိုအခါ လွည္းမွဴးက-အခ်င္းတို႔ ဤမွ်ျဖင့္ ေတာ္ေလာက္ပါျပီ။
ေရာင့္ရဲၾကပါ။ ေရွ႔ဆက္မတူးၾကပါနဲ႔-ဟူ၍ တားျမစ္သည္။
လွည္းကုန္သည္တို႔ကား မတင္းတိမ္၊ မေရာင့္ရဲႏိုင္။ လွည္းမွဴး၏
စကားကို မနာယူ၊ ေလာဘေဇာတိုက္ကာ ဆက္လက္တူးၾကသည္။
ထိုတြင္းေဟာင္းကား သာမန္တြင္းမဟုတ္၊ နဂါးမင္း ေနထိုင္ရာ
တြင္းျဖစ္သည္။ လွည္းကုန္သည္တို႔ အလြန္နက္စြာ တူးၾကသျဖင့္ တြင္းေအာက္တြင္ေနေသာ နဂါးမင္းဗိမာန္
ပ်က္ေလေတာ့သည္။ နဂါးမင္းလည္း အမ်က္ထြက္သျဖင့္ ႏွာေခါင္းေလျဖင့္ မႈတ္သည္။ အဆိပ္ေငြ႔မ်ား
ထြက္လာသည္။ လွည္းမွဴးမွတပါး လွည္းကုန္သည္အားလံုး အဆိပ္သင့္၍ ေသေက်ပ်က္စီးၾကေလသည္။
ထိုအခါ နဂါးလုလင္တို႔သည္ လူေယာင္ဖန္ဆင္းလ်က္ တြင္းေအာက္မွ
ထြက္လာၾကသည္။ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲမႈရွိေသာ လွည္းမွဴးကို ရန္မျပဳရံုမက ရတနာတို႔ကို လွည္းေပၚသို႔
တင္ေပးသည္။ လွည္းမွဴးကို လွည္းတစီးတြင္ စီးေစကာ ရတနာတို႔ႏွင့္အတူ အိမ္သို႔ လိုက္ပို႔ေပးသည္။
ထို႔ေနာက္ နဂါးျပည္သို႔ ျပန္သြားၾကေလသည္။
လွည္းမွဴးလည္း မိမိရရွိေသာ ရတနာတို႔ကို ထုခြဲေရာင္းခ်ကာ
လူအမ်ားကို ေပးကမ္းလွဴဒါန္းသည္။ သီလေဆာက္တည္၍ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲစြာပင္ ေနထိုင္သည္။ ေသသည္၏
အဆံုး၌ နတ္ျပည္သို႔ လားေလသတည္း။
အကိုး။ ။ ၅၅၀-ဧရူဒပါနဇာတ္။
(မင္းယုေ၀)
(ျမတ္မဂၤလာ ၂၀၀၃-ခု ဇူလိုင္လ)
No comments:
Post a Comment