ဇက္ေၾကာတက္သူမ်ားအတြက္ ဆင္ျခင္စရာမ်ား

အေၾကာတက္ေရာဂါ အမ်ိဳးမ်ိဳးတြင္ ဇက္ေၾကာ တက္ျခင္း၊ ေနာက္ေၾကာ တက္ျခင္း၊ ေျခသလံုးႏွင့္ ေပါင္ေၾကာမ်ား တက္ျခင္း၊ ႂကြက္တက္ျခင္း စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးေပါင္းမ်ားစြာ ရွိပါသည္။ အေၾကာတက္ျခင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးသည္ လူ၏ ခႏၶာေဗဒအရ တည္ေဆာက္ထားေသာ အ႐ိုးမ်ား လႈပ္ရွားမႈကို တြယ္ဆက္ ေထာက္ကန္ ေပးထားေသာ ႂကြက္ေၾကာ၊ အာ႐ံုေၾကာ၊ ဆုိင္းေၾကာ၊ ခုေၾကာ (အရြတ္ေၾကာ)၊ အေျမႇး၊ အရြတ္ (ခုတံုး) မ်ားတြင္ ေရာင္ျခင္း၊ ပါးျခင္း၊ ပြန္းစားျခင္း၊ တင္းျခင္း၊ ေလ်ာ့ျခင္း၊ အားနည္းျခင္း စသည့္ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ျဖစ္ရေလသည္။

ဇက္ေၾကာတက္ျခင္း အေၾကာင္းကို ဦးစြာ ရွင္းျပလိုပါသည္။ ႐ံုးထုိင္သူမ်ား၊ စာေရး စာဖတ္မ်ားသူ၊ ေခါင္းငံု႔ၿပီး အလုပ္လုပ္ရသူ၊ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ၊ ဆရာဆရာမမ်ား၊ ကြန္ပ်ဴတာ၊ တီဗီအၾကည့္မ်ားသူ၊ အထုိင္မ်ားသူ အားလံုးပင္ ဇက္ေၾကာတက္သည္ဟု ညည္းတြားေလ့ ရွိသည္။ မ်က္စိ အာ႐ံုစိုက္ရသူမ်ား၊ ဆူညံသံမ်ားၾကားတြင္ ေနထုိင္ရသူ၊ အလုပ္လုပ္ရသူမ်ားလည္း ဇက္ေၾကာတက္ တတ္သလို အစာမေၾကသူ၊ ဝမ္းခ်ဳပ္သူ၊ လိပ္ေခါင္းေရာဂါ ရွိသူမ်ားလည္း ဇက္ေၾကာတက္ေဝဒနာ ခံစားၾကရပါသည္။ ထူးထူးျခားျခား ကေလး (၇) ႏွစ္ အရြယ္၊ (၁၀) ႏွစ္ အရြယ္ ကေလးမ်ားတြင္လည္း ဇက္ေၾကာတက္ေဝဒနာ ခံစားရေၾကာင္း ေတြ႕ရပါသည္။ ထိုကေလးမ်ားမွာ ယခုေခတ္ေပၚ ဂိမ္းကစားစက္မ်ား၊ တီဗီႏွင့္ တြဲဆက္ၿပီး ကစားၾကသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရပါသည္။ ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားရမည့္ အရြယ္တြင္ တီဗီဂိမ္း၊ ကြန္ပ်ဴတာဂိမ္းမ်ားေၾကာင့္ ကေလးမ်ားမွာ မ်က္စိအာ႐ံုေၾကာ၊ နားအာ႐ံုေၾကာမ်ား ထိခိုက္႐ံုသာမက ဇက္ေၾကာတက္ေဝဒနာပါ အရြယ္မတုိင္မီ ခံစားၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုကေလးမ်ားမွာ မွတ္ဉာာဏ္မ်ားပါ က်ဆင္း သြားတတ္ပါသည္။

ဆူညံစြာ ေဆာင္းေဘာက္ႀကီးမ်ား ဖြင့္ထားေသာ ႐ုပ္ရွင္႐ံုအတြင္း ေစ်းေရာင္းသူမ်ားႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္႐ံု ဝန္ထမ္းမ်ားမွာလည္း ဇက္ေၾကာတက္ ေရာဂါ ရေနရေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ ေဝါ့ခ္မင္းေခၚ နားၾကပ္ကက္ဆက္ကို အျမဲ နားေထာင္ေလ့ရွိသူ ေက်ာင္းသားငယ္ေလးမ်ားမွာလည္း ဇက္ေၾကာတက္ ေဝဒနာႏွင့္ နားအၾကားအာ႐ံု ေဝဒနာမ်ားပါ ျဖစ္ေပၚ ခံစားရေၾကာင္း ေတြ႕ရပါသည္။ ဆူညံမႈကို အျမဲ ခံစားရသူမ်ားသည္ အေၾကာတက္ေဝဒနာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ခံစားရေလ့ ရွိသည္။ ပူျပင္းေသာ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ အလုပ္လုပ္ရသူမ်ား၊ စူးရွေသာ အလင္းျပန္အရာကို ၾကည့္သူမ်ား၊ မီးစလိုက္ အလင္းေအာက္တြင္ အလုပ္လုပ္ရသူမ်ားလည္း ဇက္ေၾကာတက္ ေဝဒနာ ခံစားၾကရတတ္ပါသည္။ ေအာ္ဟစ္ ေျပာဆိုရသူမ်ား၊ သင္တန္းသား၊ စာသင္သားမ်ားကို မၾကားရမည္စိုး၍ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆို သင္ၾကားေပးရေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၊ သင္တန္းဆရာမ်ားမွာလည္း အသံပ်က္ ေရာဂါႏွင့္ ေနာက္ေၾကာတက္ ေရာဂါမ်ား ခံစားရေလ့ ရွိပါသည္။

ေနာက္ေၾကာတက္ေရာဂါ ခံစားရျခင္း၏ အေၾကာင္းအရင္းမ်ားမွာ မ်ားလြန္းသျဖင့္ ေဝဒနာ ခံစားရသူလည္း အမ်ားဆံုး ျဖစ္ပါသည္။ ဓာတ္ဆီ၊ ဒီဇယ္ဆီ ေရာင္းခ်သူတစ္ဦးမွာ ေခါင္းကိုက္ျခင္းႏွင့္ ဇက္ေၾကာတက္ ေဝဒနာကို ျပင္းထန္စြာ ခံစားရေၾကာင္း ေျပာျပဖူးပါသည္။ သူသည္ အျမတ္အစြန္းကလည္း ရေနသျဖင့္ ဤအလုပ္ကိုလည္း မစြန္႔လႊတ္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ေဝဒနာကို ဆက္လက္ ခံစားရေနဦးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါသည္။ ဓာတုေဗဒ အနံ႔ဆုိးမ်ားေၾကာင့္လည္း ဇက္ေၾကာတက္ ေဝဒနာ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ အစားအေသာက္ေၾကာင့္ ဇက္ေၾကာတက္ တတ္ပါသည္။ တညင္းသီး အလြန္ႀကိဳက္သူ တစ္ဦးမွာ ဇက္ေၾကာတက္ ေဝဒနာ ခံစားရေၾကာင္း ေတြ႕ရပါသည္။ ထို႔အတူ ေျမေအာင္းသား ပုရစ္ႀကိဳက္သူ၊ ငါးသေလာက္ ႀကိဳက္သူ၊ မွ်စ္ခ်ဥ္ ႀကိဳက္သူ၊ ဆူးပုတ္ရြက္၊ အုန္းႏုိ႔၊ အုန္းထမင္း ႀကိဳက္သူ၊ ငါးခ်ဥ္ ႀကိဳက္သူ၊ ပုစြန္ခ်ဥ္ ႀကိဳက္သူမ်ားမွာလည္း ဇက္ေၾကာတက္ေၾကာင္း ေတြ႕ရေလသည္။ ထိုကဲ့သို႔ တက္စာႀကိဳက္သူ တစ္ဦးက “အေၾကာတက္ခံမယ္၊ အငတ္ေတာ့ မခံဘူး။ မေသခင္ေလးေတာ့ အဝစားသြားရမယ္” ဟု ေျပာဖူးပါသည္။ တက္စာထဲ အဆိုးဆံုးမွာ တညင္းသီးဟု ထင္ပါသည္။ ေက်ာက္ကပ္ကို ပ်က္စီးေစပါသည္။ ဆီးလမ္းေၾကာင္းတြင္ ပိတ္ဆို႔ၿပီး ေဆး႐ံု ေရာက္ရသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ တညင္းသီး အစားမ်ားၿပီး ေလျဖတ္သူ ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႕ဖူးသည္။ ေက်ာက္ကပ္ ပိတ္ဆို႔ရာမွ ေသြးတိုးျမင့္တက္ၿပီး ေလျဖတ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ေကာက္ညႇင္း ႀကိဳက္သူမ်ား၊ ဆန္စီးႀကိဳက္သူမ်ားႏွင့္ ထမင္းအမာ ခ်က္စားသူ၊ ဆန္ၾကမ္းကို ေအးမွ စားသူ၊ ထမင္းၾကမ္း၊ ထမေျခာက္ (ထမင္းေျခာက္)၊ ထမင္းခ်ိဳးေၾကာ္ စားၾကသူမ်ားမွာ အစာေၾကခဲသျဖင့္ ေနာက္ေၾကာတက္၊ ဇက္ေၾကာထုိးျခင္း ျဖစ္လာတတ္ပါသည္။ အစာအိမ္တြင္ ေလပြၿပီး ေလေၾကာင့္ ဇက္ေၾကာတက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အထက္ပါ အစာမ်ား ႀကိဳက္၍ စားခ်င္လွ်င္ ေလေၾက ေလႏုိင္ေသာ ႏွမ္းဆီ ဆမ္းစားျခင္း၊ ႏွမ္းေထာင္း ျဖဴးစားျခင္းမ်ားျဖင့္ ကာကြယ္ႏုိင္သည္။ အစာမေၾက ေလခ်ဥ္တက္သူမ်ားလည္း ဇက္ေၾကာ တက္ႏုိင္သည္။ ေလခ်ဥ္သည္ အစာအိမ္မွ အစာေခ်ရည္မွ အေငြ႕ပ်ံတက္လာေသာ ဂက္စ္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။ အစာအိမ္ေရာင္လွ်င္ အခ်ဥ္ခံတတ္သည္။ အစာအိမ္ေၾကာင့္ ေနာက္ေၾကာ လက္ျပင္ႏွစ္ခုၾကားႏွင့္ ဇက္ေၾကာတက္လွ်င္ အလြန္ ခံရခက္ေစသည္။ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ၿပီး မာေသာ အစာ၊ အခ်ဥ္အစပ္မ်ားကို လံုးဝ ေရွာင္က်ဥ္လိုက္လွ်င္ သက္သာ ေပ်ာက္ကင္းႏုိင္ပါသည္။

အစာမေၾကျခင္း၏ ေနာက္ဆက္တြဲ ရလဒ္မွာ ဝမ္းခ်ဳပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဝမ္းခ်ဳပ္ျခင္း၏ ေနာက္ဆက္တြဲ ရလဒ္မွာ လိပ္ေခါင္းေရာဂါ ျဖစ္သည္။ လိပ္ေခါင္းေရာဂါ ရွိသူမ်ားမွာ ဝမ္းေကာင္းေကာင္း မသြားလွ်င္ မေနႏုိင္ေအာင္ ဇက္ေၾကာတက္ေလ့ ရွိသည္။ ဝမ္းမွန္ ေလသက္မွ ဇက္ေၾကာထုိး သက္သာသြားေလ့ ရွိသည္။ လိပ္ေခါင္းေရာဂါ အဆင့္သံုးဆင့္ ရွိသည္။ ပထမအဆင့္မွာ အတြင္းလိပ္ေခါင္း ျဖစ္သည္။ ျပင္ပသို႔ မထြက္သျဖင့္ မသိသာေသာ္လည္း ဇက္ေၾကာ တက္လာသည္။ ဝမ္းခ်ဳပ္သည့္ေန႔တြင္ ပိုတက္သည္။ ဝမ္းႏႈတ္လိုက္လွ်င္ ဇက္ေၾကာတက္ သက္သာသျဖင့္ ဝမ္းႏႈတ္ေဆးကို စားသည့္အက်င့္ ျဖစ္လာသည္။ ထိုအက်င့္သည္ မေကာင္း။ အူမႀကီးကို ဝမ္းႏႈတ္ေဆးက ဒုကၡေပးလွ်င္ ကင္ဆာ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ဒုတိယအဆင့္တြင္ လိပ္ေခါင္းသည္ အျပင္သို႔ ထြက္လာသည္။ ဝမ္းသြားရန္ အားထုတ္ၿပီး ညႇစ္လွ်င္ လိပ္ေခါင္း အျပင္ထြက္လာသည္။ ဝမ္းတြင္မာေသာ အစာပါလွ်င္ ပူစပ္ေသာ အစာစားလွ်င္ ေသြးက်တတ္သည္။ ဝမ္းသြားၿပီးလွ်င္ ေရသံုးၿပီး ျပန္သြင္းႏုိင္လွ်င္ လိပ္ေခါင္းမွာ အတြင္းသို႔ ျပန္ဝင္သြားျပန္သည္။ စအိုဝတြင္ ပူျခင္း၊ ေရာင္ျခင္း၊ ယားျခင္းတို႔ ျဖစ္ေလ့ ရွိသည္။ ေနာက္ေၾကာ၊ ဇက္ေၾကာထုိးျခင္း၊ တင္ပါးဆံုႏွင့္ ခါးတြင္ ေညာင္းညာ ကိုက္ျခင္းမ်ားပါ ျဖစ္ေလ့ရွိသည္။ အပူ၊ အစပ္၊ အမာမ်ားကို လံုးဝ ေရွာင္ရမည့္ အဆင့္ ျဖစ္ေလသည္။

လိပ္ေခါင္း တတိယအဆင့္မွာ အျပင္သို႔ ထြက္ေနေသာ လိပ္ေခါင္းကို ျပန္သြင္းမရေသာ အဆင့္ျဖစ္သည္။ ပထမအဆင့္၊ ဒုတိယ အဆင့္ထက္ ပို၍ ဇက္ေၾကာတက္သည္။ ေျခႏွစ္ဖက္လံုး ေညာင္းကိုက္ၿပီး အနင္းအႏွိပ္ခံေနမွ သက္သာသည္။ ဝမ္းသြားရခက္ၿပီး ႏႈတ္မွ သြားေသာ အဆင့္ ျဖစ္သည္။ စနစ္မက်ေသာ ေဆးတင္ကုသျခင္း၊ မသန္႔ရွင္းေသာ ႐ိုးရာကုထံုးမ်ားျဖင့္ ကုသျခင္းသည္ မမွန္ကန္ပါ။ အႏၲရာယ္ မကင္းပါ။ ေရွးက စာေရးဆရာႀကီး တက္တိုးသည္ ႐ိုးရာနည္းျဖင့္ လိပ္ေခါင္းကုေသာ ေဆးဆရာႀကီး တစ္ဦးႏွင့္ စားေဆးတင္ ကုသရာ သံုးႀကိမ္တုိင္ မေအာင္ျမင္သျဖင့္ ထိုဆရာႀကီးက ေဆးဖိုးေငြ ျပန္ေပးသည္ဟု ဆိုသည္။ ဆရာႀကီးတက္တုိးက လက္မခံ။ ေျခႂကြခ ယူပါဆိုၿပီး ျပန္ကန္ေတာ့သည္။ ေနာက္ဆံုး ေဆး႐ံုတက္ၿပီး သားေရကြင္းပစ္ ကုသလိုက္မွ လိပ္ေခါင္းေရာဂါ အျမစ္ျပတ္ခဲ့သည္ဟု ဇနီးျဖစ္သူ ဆရာမႀကီး ေဒၚႏုယဥ္က ေဆာင္းပါး ေရးသားထားသည္ကို ဖတ္႐ႈရဖူးပါသည္။ ဤသည္မွာ ျမန္မာဆရာမ်ား၏ ကုထံုးကို ႏွိမ္ျခင္း မဟုတ္။ ေခတ္မမီေတာ့ေသာ ကုထံုးမ်ားကို ျပဳျပင္ေစခ်င္ေသာ ေစတနာျဖင့္ ေရးသားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဇက္ေၾကာတက္သည္၊ အေၾကာတက္သည္ ဆိုေသာ စကားမ်ားမွာ လြယ္လြယ္ႏွင့္ ေျပာေသာစကား ျဖစ္ေသာ္လည္း လြယ္လြယ္ႏွင့္ ေပ်ာက္ႏုိင္ေသာ ေရာဂါအေသးအဖြဲ မဟုတ္ေၾကာင္း သိေစလိုပါသည္။ အျပင္သေဘာမွာ လြယ္ေသာ္လည္း အတြင္းသေဘာမွာ မလြယ္ေသာ အရာမ်ားစြာ ရွိသည္။ မူလဘူတ အေၾကာင္းအရင္းကို သိမွ်သာလွ်င္ ကုသ ေပ်ာက္ကင္းႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။ အနာသိမွ ေဆးရွိမည္။ အက်ိဳးကို မကုဘဲ အေၾကာင္းကို ကုမွသာ ေပ်ာက္ကင္းႏုိင္မည္ ျဖစ္သျဖင့္ ေပါ့ေပါ့ဆဆ ေနသင့္ေသာ အရာမဟုတ္ေၾကာင္း ေရးသားလိုက္ရပါသည္။

(From This Link)