( ၂၈ ) ဆံုးမလြယ္ျခင္း
ဆံုးမလြယ္ျခင္းသည္ မဂၤလာတစ္ပါး ျဖစ္သည္။
တစ္နည္းအားျဖင့္-ႀကီးပြားခ်မ္းသာျခင္း၏ အေၾကာင္းတစ္ရပ္
ျဖစ္သည္။
ေအာက္ပါဇာတ္ေတာ္ကို သာဓကအျဖစ္ တင္ျပအပ္ပါသည္။
တစ္ခါေသာ္ ျဗဟၼဒတ္မင္းသည္ ဒီဃီတိေကာသလမင္းကို စစ္တိုက္ရန္
မိမိ၏ႏိုင္ငံမွ ရဲမက္မ်ားကို ဦးေဆာင္ခ်ီတက္လာသည္။ ဒီဃီတိမင္းမွာ အင္အားျခင္းမမွ်သျဖင့္
မိဖုရားကိုေခၚကာ တိုင္းျပည္မွ ထြက္ေျပးသြားရသည္။ ျမိဳ႔စြန္တစ္ေနရာရွိ အိုးထိန္းသည္၏
ေနအိမ္၌ ရုပ္ေဖ်ာက္၍ မထင္မရွား ေနထိုင္သည္။
မၾကာမီ မိဖုရားႀကီးသည္ သားေတာ္တစ္ပါး ဖြားျမင္သည္။ ဒီဃာဝု
မင္းသားဟု အမည္ေပးသည္။ ဒီဃီတိေကာသလမင္းက - ငါတို႔ရုပ္ေဖ်ာက္ေနထိုင္သည္ကို တစ္ေန႔ေန႔တြင္
ျဗဟၼဒတ္မင္း သိႏိုင္သည္။ ထိုအခါ ငါတို႔ကို ဖမ္း၍ သတ္လွ်င္ သားေတာ္ပါ အသတ္ခံရလိမ့္မည္-ဟူ၍
ဆင္ျခင္ကာ မင္းသားကို အျခားလံုျခံဳေသာ တစ္ေနရာသို႔ ပို႔ထားသည္။ အတတ္ပညာ သင္ေစသည္။
မင္းႀကီး ႀကိဳတင္မွန္းဆသည့္အတိုင္း တစ္ေန႔တြင္ ျဗဟၼဒတ္မင္းႀကီးသည္
ဒီဃီတိေကာသလမင္းႏွင့္ မိဖုရားကို ေတြ႔ရွိသြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဖမ္းဆီးသည္။ သတ္ရန္
သူသတ္ကုန္းသို႔ ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။
ဒီဃာဝု မင္းသားသည္ အတတ္ပညာမ်ား တတ္ေျမာက္သျဖင့္ မိဘႏွစ္ပါးကို
ေခတၱေတြ႔ရန္ ျပန္လာသည္။ ထိုအခါ သူသတ္ကုန္းသို႔ ေဆာင္ယူသြားေသာ မိဘႏွစ္ပါးကို ေတြ႔ရသည္။
လမ္းေဘးဝဲယာမွ လူအမ်ားသည္ မင္း-မိဖုရား ႏွစ္ပါးကို ၾကည့္ေနၾကသည္။ ဒီဃာဝုမင္းသားသည္
ထိုသူမ်ားအၾကားမွေန၍ မိဘႏွစ္ပါးကို လွမ္းၾကည့္ရွာသည္။
ဒီဃီတိေကာသလမင္းသည္ လူအုပ္ထဲတြင္ သားေတာ္ကို ျမင္ေသာအခါ
ဆံုးမစကားကို တကိုယ္တည္း ေျပာၾကားသြားသည္။
(ရန္တို႔မည္သည္မွာ ရန္တုံ႔မူျခင္းျဖင့္ မျငိမ္းေအးကုန္။
ရန္တုံ႔မမူသျဖင့္သာ ျငိမ္းေအးကုန္၏။)
ထိုစကားကို ေဘးမွလူမ်ား နားမလည္ၾက။ ဤမင္းသည္ ရူးသြပ္သြားသျဖင့္
တစ္ကုိယ္တည္း ထင္ရာ ေရာင္ရမ္း ျမည္တမ္းေနသည္-ဟု ဆိုၾက၏။
မင္းႀကီးက-အေမာင္တို႔၊ ရူးသြပ္သျဖင့္ ငါေရာင္ရမ္းျမည္တမ္းျခင္း
မဟုတ္၊ ငါ့စကားကို ပညာရွိတို႔ သိၾကလိမ့္မည္-ဟူ၍ ျပန္ေျပာ၏။
သူသတ္ကုန္းသုိ႔ေရာက္ေသာအခါ သူသတ္တို႔လည္း မင္း-မိဖုရားႏွစ္ပါးကို
အဆံုးစီရင္လိုက္ၾကေလသည္။ ဒီဃာဝုမင္းသားသည္ အေစာင့္တို႔အား အရက္မူးေအာင္တိုက္သည္။ မူး၍
လဲက်ေသာ္ အမိ အဖတို႔၏ အေလာင္းကို ေကာင္းစြာမီးသျဂႋဳဟ္သည္။ အားရေအာင္ ငိုျမည္တမ္းသည္။
ထို႔ေနာက္ မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္ျပီးလွ်င္ ျဗဟၼဒတ္မင္း၏ ဆင္ဆရာထံသြား၍ တပည့္ခံကာ ေနထိုင္သည္။
နံနက္တိုင္း ေစာင္းတီးလ်က္ သီခ်င္းဆိုသည္။ မင္းႀကီးၾကားလွ်င္
ႏွစ္သက္သျဖင့္ မိမိထံ ေခၚထားသည္။ ေစာင္းတီး၍ ေဖ်ေျဖာ္သည္။ ဒီဃာဝုမင္းသားလည္း အမႈကိစၥတို႔ကို
ကၽြမ္းက်င္လိမၼာစြာ ေဆာင္ရြက္ေပးသည္။ မင္းႀကီး ပိုမိုႏွစ္သက္သျဖင့္ အတြင္းေတာ္၌ ခစား
ထမ္းရြက္ေစသည္။
တစ္ေန႔သ၌ မင္းႀကီးသည္ ဒီဃာဝုမင္းသားကို ရထားေမာင္းေစလ်က္
ဥယ်ာဥ္ေတာ္သို႔ ထြက္ေတာ္မူသည္။ ဥယ်ာဥ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ဒီဃာဝုမင္းသားသည္ မင္းႀကီးအား
မင္းခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေဝးရာအရပ္သို႔ ပရိယာယ္ျဖင့္ ေခၚေဆာင္သြားသည္။ မင္းႀကီးလည္း ပင္ပန္းသျဖင့္
သစ္ရိပ္ေအာက္သို႔သြားသည္။ ဒီဃာဝုမင္းသား၏ ေပါင္ကို ေခါင္းအံုးလ်က္ စက္ေတာ္ေခၚသည္။
မင္းႀကီးအိပ္ေပ်ာ္သြားေသာအခါ မင္းသားက-အခြင့္ရျပီ၊ ငါ့
အမိ-အဖတို႔ကို သတ္သူကို ယခုျပန္သတ္ႏိုင္ျပီ-ဟု ၾကံလ်က္ သန္လ်က္ကို ဆြဲထုတ္သည္။ ထိုစဥ္
သူသတ္ကုန္းသို႔ ဖခင္အသြားတြင္ ေျပာဆိုဆံုးမသြားေသာ စကားတို႔ကို သတိရသြားသည္။ မင္းႀကီးကို
မသတ္ဘဲ သန္လ်က္ကို ခ်ထားလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သတ္မည္ ျပဳျပန္သည္။ အဖ စကားကို သတိရကာ
မသတ္ျဖစ္ျပန္။ ၃-ႀကိမ္တိုင္ ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ခဲ့သည္။
ထိုစဥ္ မင္းႀကီး ႏိုးလာသည္။ ဒီဃာဝုမင္းသားသည္ လက္ဝဲလက္ျဖင့္
မင္း၏ဦးေသွ်ာင္ကို ဆြဲလ်က္ လယ္ယာလက္ျဖင့္ သန္လ်က္ကိုကိုင္ကာ မိမိသည္ ေကာသလမင္း၏သား
ျဖစ္ေၾကာင္းမွစ၍ အေၾကာင္းစံု ေျပာျပသည္။ အရွင္မင္းႀကီးသည္ ကၽြႏ္ုပ္၏လက္မွ လြတ္ႏိုင္ပါမည္ေလာ-ဟု
ဆို၏။
ျဗဟၼဒတ္မင္းလည္း -အေမာင္၊ သင့္လက္မွ ငါ မလြတ္ႏိုင္ေတာ့ပါ-ဟု
ဆိုကာ ေတာင္းပန္စကား ေျပာၾကားသည္။ ဒီဃာဝုမင္းသားက ဖခင္ ေျပာၾကားသြားေသာ ဆံုးမစကားကို
ျပန္လည္ေျပာျပသည္။ ထိုအဆံုးအမ အတိုင္း ကၽြႏ္ုပ္ သင့္ကို ရန္မျပဳေတာ့ပါ။ အကယ္၍ သင္ ရန္ျပဳလိုပါမူ
ကၽြႏ္ုပ္ကို သတ္ႏိုင္ပါသည္-ဟု ဆိုကာ သန္လ်က္ကို ေပး၏။
မင္းႀကီးကလည္း-အေမာင္၊ ငါလည္း သင့္ကို ရန္မျပဳပါ-ဟုဆိုကာ
နန္းေတာ္သို႔ ျပန္ေခၚသြားသည္။ မိမိ၏ သမီးေတာ္ႏွင့္ ထိန္းျမားေပးစားသည္။ ဒီဃီတိေကာသလမင္း၏
ထီးနန္းကို ဒီဃာဝု မင္းသားအား ျပန္လည္ ႏွင္းအပ္သည္။
ထိုအခါမွစ၍ မင္းႏွစ္ပါးတို႔သည္ ညီညြတ္ ျငိမ္းခ်မ္းစြာျဖင့္
မိမိႏိုင္ငံကို မိမိကိုယ္စီ မင္းျပဳၾကေလသည္။
အကိုး။ ။ ၅၅ဝ-ဒီဃီတိေကာသလဇာတ္။
( မင္းယုေဝ)
(ျမတ္မဂၤလာ ၂ဝဝ၃-ခု ႏိုဝင္ဘာလ)
No comments:
Post a Comment