၃၈ျဖာမဂၤလာ(၂၁)

( ၂၁ ) ကုသိုလ္တရား၌ မေမ့မေလ်ာ့ျခင္း

ကုသိုလ္တရား၌ မေမ့မေလ်ာ့ျခင္းသည္ မဂၤလာတစ္ပါး ျဖဟ္၏။

တစ္နည္းအားျဖင့္-ႀကီးပြားခ်မ္းသာျခင္း၏ အေၾကာင္းတစ္ရပ္ ျဖစ္သည္။

တစ္ရံေရာအခါ ကလိဂၤတိုင္း ဒႏၲပုရျမိဳ႔၌ ကရ႑မင္း အုပ္စိုး၏။ တစ္ေန႔သ၌ ထိုမင္းသည္ အျခံအရံတို႔ႏွင့္အတူ ဥယ်ာဥ္ေတာ္သို႔ သြားသည္။ ေရာက္ေသာအခါ ဥယ်ာဥ္တံခါး၀တြင္ သရက္သီးမွည့္မ်ား အျပြတ္လိုက္ သီးေနေသာ သရက္ပင္ကို ျမင္သည္။ မင္းသည္ ဆင္ေပၚမွပင္ေနလ်က္ သရက္သီးတစ္ခိုင္ကို လွမ္း၍ ဆြတ္ယူသည္။ ထို႔ေနာက္ ေက်ာက္ဖ်ာထက္တြင္ ထိုင္၍သံုးေဆာင္သည္။

မွဴးမတ္ ပုဏၰား စေသာ အျခံအရံတို႔သည္ သရက္သီးကို မင္းႀကီးသံုးေဆာင္ျပီးသျဖင့္ က်န္သရက္သီးမ်ားကို ဆြတ္ခူးၾက၏။ လက္လွမ္းမမီသည္တို႔ကို တုတ္ ဓား စသည္တို႔ျဖင့္ ပစ္ခတ္ၾက၏။ ထို႔ေနာက္ စားသံုးၾက၏။ တစ္ခဏအတြင္းမွာပင္ သရက္ပင္သည္ အသီးမ်ားကင္းမဲ့၍ အကိုင္းအခက္တို႔ က်ိဳးပဲ့ပ်က္စီးသြားေလသည္။

မင္းႀကီးသည္ တစ္ေန႔ပတ္လံုးဥယ်ာဥ္ကစားျပီးလွ်င္ ညေနခ်ိန္သို႔ ေရာက္မွ နန္းေတာ္သို႔ ျပန္မည္ျပဳ၏။ ထိုအခါ ဥယ်ာဥ္တံခါး၀၌ အကိုင္းအခက္တို႔ က်ိဳးပဲ့ကာ မတင့္မတယ္ ျဖစ္ေနေသာ သရက္ပင္ကို ျမင္၏။ ဤတြင္ သရက္ပင္ရင္း၌ ရပ္လ်က္-ဤသရက္ပင္ကား နံနက္အခါက အကိုင္းအခက္ အသီးအခိုင္ႏွင့္ ျပည့္စံုလ်က္ တင့္တယ္လွသည္။ ယခုကား အကိုင္းအခက္တို႔လည္း က်ိဳးပဲ့ေနျပီ။ အသီးအခိုင္တို႔လည္း က်ိဳးပဲ့ေနျပီ-ဟူ၍ ျမည္တမ္းမိသည္။

သို႔ျမည္တမ္းရာမွ မနီးမေ၀းရွိ အသီးမသီးေသာ သရက္ပင္ကို ျမင္ျပန္လွ်င္ -ထိုသရက္ပင္ကား အသီးမရွိ၍ မပ်က္စီး၊ အကိုင္းအခက္ႏွင့္ ျပည့္စံုလ်က္ တင့္တည္စြာ တည္ေနဘိသည္။

အလားတူပင္ လူ႔အျဖစ္သည္ အသီးရွိေသာ သရက္ပင္ႏွင့္တူ၏။ ရဟန္းအျဖစ္သည္ အသီးမရွိေသာ သရက္ပင္ႏွင့္တူ၏။

ဥစၥာရွိသူမွာ ေဘးရွိ၏။ ဥစၥာမရွိသူကား ေဘးမရွိ။

ငါသည္ ေမ့ေလ်ာ့ေန၍ မျဖစ္ေတာ့။ အသီးမရွိေသာ သရက္ပင္ကဲ့သို႔ က်င့္ရာ၏=ဟူ၍ ဆိုကာ အသီးသီးေသာ သရက္ပင္ကို အာရံုျပဳသည္။ သို႔အာရံုျပဳရင္း ၀ိပႆနာတရားကို ပြားမ်ားရာ ထူးျမတ္ေသာဉာဏ္ကိုရ၍ ပေစၥကဗုဒၶါ (ဘုရားငယ္) ျဖစ္သြားေလသည္။

သရက္ပင္ရင္း၌ မင္းႀကီးရပ္၍ တရားရႈမွတ္ေနသည္မွာ ၾကာျမင့္လွသျဖင့္ မွဴးမတ္တို႔က-အရွင္မင္းႀကီး ရပ္ေနသည္မွာ ၾကာျမင့္ျပီ-ဟု သတိေပးၾက၏။

မင္းႀကီးက-အမတ္တို႔ ငါသည္ မင္းမဟုတ္ေတာ့။ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္ေနျပီ-ဟု ျပန္၍ မိန္႔ေတာ္မူသည္။ အမတ္တို႔ကလည္း မင္းႀကီး၏ ျဖစ္ပံုကို မသိသျဖင့္ ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားၾကသည္။

အရွင္မင္းႀကီး ပေစၥကဗုဒၶါတို႔ကား အရွင္မင္းကဲ့သို႔ မဟုတ္ပါ။

အဘယ္သို႔နည္း။

အရွင္မင္းႀကီး၊ ပေစၥကဗုဒၶါတို႔သည္ ဆံမုတ္ဆိတ္မရွိ၊ ဖန္ရည္စြန္းေသာ အ၀တ္ကိုလည္း ၀တ္ၾကပါသည္။

ဤတြင္ မင္းႀကီးသည္ ဦးေခါင္းကို လက္ျဖင့္သံုးသပ္လိုက္ရာ မင္းအသြင္ေပ်ာက္သြားသည္။ ဆံမုတ္ဆိတ္တို႔ကင္း၍ ဦးျပည္းျဖင့္ ျဖစ္သြားသည္။ မင္း၀တ္တန္ဆာတို႔ကြယ္၍ သကၤန္း၊ သပိတ္ စသည္တို႔ ေဆာင္ေသာ ရဟန္းအသြင္ ထင္ရွားျဖစ္ေပၚသည္။ ေျမ၌မရပ္၊ ေကာင္းကင္၌ ရပ္လ်က္ တည္ေနေတာ္မူသည္။

မွဴးမတ္အေပါင္းလည္း အံ႔ခ်ီးမဆံုး ျဖစ္ၾကသည္။ ပ်ပ္၀ပ္စြာထိုင္လ်က္ ရိုေသစြာ ရွိခိုးၾကသည္။ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္ေနေသာ မင္းႀကီးက-သင္တို႔အားလံုး ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳရန္ မေမ့မေလ်ာ့ၾကကုန္လင့္-ဟူ၍ ဆိုဆံုးမျပီးလွ်င္ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ ဟိမ၀ႏၲာရွိ နႏၵမူလိုဏ္သို႔ ၾကြသြားေလသတည္း။

( က်မ္းကိုး-၅၅၀-ကုမၻကာရဇာတ္)

( မင္းယုေ၀)

(ျမတ္မဂၤလာ ၂၀၀၃-ခု ဧျပီလ)