၃၈ျဖာမဂၤလာ(၂၂)

( ၂၂ ) ရိုေသထိုက္သူကို ရိုေသျခင္း

ရိုေသေလးစားထိုက္သူကို ရိုေသေလးစားျခင္းသည္ မဂၤလာတစ္ပါး ျဖစ္သည္။တစ္နည္းအားျဖင့္-ႀကီးပြားခ်မ္းသာျခင္း၏ အေၾကာင္းတစ္ရပ္ ျဖစ္သည္။

တစ္ရံေရာအခါ ဟိမ၀ႏၲာေတာရွိ ေညာင္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ကို အမွီျပဳလ်က္ ခါ-ေမ်ာက္ႏွင့္-ဆင္တို႔ ေနထိုင္ၾကသည္။ သူတို႔သည္ အေဆြခင္ပြန္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ရိုေသျခင္း မရွိၾကေပ။ တစ္ေန႔သ၌ အေဆြခင္ပြန္း ၃-ဦးသည္ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၾက၏။ ယခု ငါတို႔ ၃-ဦး ဆက္ဆံေနထိုင္ပံုမွာ မသင့္။ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ရိုေသျခင္းမရွိ၊ အဆံုးအမျပဳျခင္းမရွိ၊ အသက္ႀကီးသူကို ရိုေသလ်က္ ထိုသူ၏အဆံုးအမကို ခံယူေနထိုင္ၾကလွ်င္ မသင့္ပါေလာ-ဟူ၍ အၾကံအစည္ ျဖစ္ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ထိုအၾကံအစည္အတိုင္း ျပဳမူေနထိုင္ရန္ အသက္ႀကီးသူကို စိစစ္ၾကသည္။

ငါတို႔ ၃-ဦးမွာ ဤေညာင္ပင္ႀကီးကို အမွီျပဳ၍ ေနၾကရသည္။ ဤေညာင္ပင္ကို္ပင္ အမွတ္အသားျပဳၾကမည္-ဟူ၍ သေဘာတူ ဆံုးျဖတ္ၾကသည္။

ခါႏွင့္ေမ်ာက္တို႔က ဆင္အား-အေဆြ ဆင္၊ ဤေညာင္ပင္ႀကီးကို ဘယ္အခါမွစ၍ သင္သိပါသနည္း-ဟုေမးၾက၏။

ဆင္က အေဆြတို႔-ငါ ဆင္ငယ္ကေလးဘ၀၌ ရွိစဥ္ ဤေညာင္ပင္ကို ေက်ာ္လႊား၍ သြားခဲ့သည္။ ေညာင္ပင္ထိပ္ဖ်ားသည္ ငါ့ခ်က္အထိသာ ေရာက္သည္-ဟူ၍ ေျဖၾကားသည္။

တဖန္ ဆင္ႏွင့္ ခါတို႔က ေမ်ာက္အား-အေဆြ ေမ်ာက္၊ ဤေညာင္ပင္ကို ဘယ္အခါမွစ၍ သိသနည္း-ဟုေမးၾကျပန္၏။

ေမ်ာက္က-အေဆြတို႔၊ ငါ ေမ်ာက္ငယ္ကေလးဘ၀၌ ရွိစဥ္ ေျမႀကီး၌ထိုင္လ်က္ ေညာင္ပင္၏ အညြန္႔အဖ်ား တို႔ကို စားရသည္။ ဤမွ်ေလာက္ ငယ္ရြယ္စဥ္ အခ်ိန္မွစ၍ သိပါသည္-ဟု ဆို၏။

တဖန္ ခါအား ေမးၾကျပန္ေသာ္ ခါက-အေဆြတို႔၊ ယခင္အခါက ဤအရပ္၌ ေညာင္ပင္မရွိေသး၊ အျခား တပါးေသာအရပ္မွ ေညာင္ပင္၏အသီးကို ငါစား၍ ဤအရပ္၌ မစင္စြန္႔ခဲ့သည္။ ထိုမစင္မွ ဤေညာင္ပင္ ေပါက္လာပါသည္-ဟူ၍ ေျပာျပ၏။

ဤတြင္ ဆင္ႏွင့္ေမ်ာက္တို႔က အေဆြ ခါ၊ သင္သည္ ငါတို႔ ၂-ဦးထက္ အသက္ႀကီးသည္။ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါတို႔ထက္ပို၍ ဉာဏ္ပညာရွိပါသည္။ ငါတို႔ ရိုေသထိုက္ပါသည္။ ယေန႔မွစ၍ သင့္အား ငါတို႔ ရိုေသျခင္း၊ ဆည္းကပ္ျခင္း၊ ၀တ္ႀကီး၀တ္ငယ္ျပဳျခင္း အစရွိသည္တို႔ ျပဳပါမည္။ ငါတို႔ကိုလည္း ဆံုးမပါ။ ၾသ၀ါဒေပးပါ။ ငါတို႔ ေကာင္းစြာခံယူပါမည္-ဟူ၍ ေျပာဆိုေတာင္းပန္ၾက၏။

ခါလည္း အေဆြခင္ပြန္းႏွစ္ဦး၏စကားကို လက္ခံကာ လိုက္နာက်င့္သံုးသည္။ အေဆြခင္ပြန္းႏွစ္ဦးအား အဆံုးအမၾသ၀ါဒ ေပးရံုမက သီလကိုလည္း ေဆာက္တည္ေစသည္။ မိမိကိုယ္တိုင္လည္း စံျပေနထိုင္ကာ သီလကို ေဆာက္တည္၏။

ဤသို႔လွ်င္ အေဆြခင္ပြန္း ၃-ဦးသည္ ညီညြတ္စြာ ေနထိုင္သြားၾကသည္။ ေဘးရန္လည္း ကင္း၍ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရာတြင္လည္း အဆင္ေျပၾကေလသည္။ သူတို႔သံုးဦးသည္ သက္တမ္းေစ့ ေနထိုင္သြားၾကကာ ေသေသာအခါ ေကာင္းရာသုဂတိသုိ႔ လားၾကေလသည္။

က်မ္းကိုး။ ။ ၅၅၀-တိတၱိရဇာတ္

( မင္းယုေ၀)

( ျမတ္မဂၤလာ ၂၀၀၃-ခု ေမလ )