၃၈ျဖာမဂၤလာ(၈)

( ၈) စက္မႈလက္မႈပညာ တတ္ေျမာက္ျခင္း

စက္မႈလက္မႈပညာ တတ္ေျမာက္ျခင္းသည္ မဂၤလာတစ္ပါး ျဖစ္သည္။

တစ္ရံေရာအခါ ကာသိတိုင္းရွိ ရြာတစ္ရြာတြင္ ပန္းပဲသမား လုလင္ပ်ိဳတစ္ေယာက္ ရွိသည္။ သူသည္ ပန္းပဲပညာကို အထူးႀကိဳးစား သင္ယူထားသျဖင့္ ထူးခၽြန္စြာ တတ္ေျမာက္သည္။ ဓား လွံတို႔မွအစ အပ္တိုအထိ သံထည္ပစၥည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ထူးျခားစြာ ျပဳလုပ္တတ္သည္။

ပန္းပဲလုလင္ပ်ိဳ ေနထိုင္ရာ ရြာအနီးတြင္ အိမ္ေျခတစ္ေထာင္ရွိေသာ ပန္းပဲရြာႀကီးတစ္ရြာ ရွိသည္။ ထိုရြာရွိ အႀကီးအကဲျဖစ္သူ ပန္းပဲဆရာႀကီးတြင္ သမီးပ်ိဳတစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူသည္ လွပတင့္တယ္၍ လိမၼာယဥ္ေက်း သည္။ သူ၏ဂုဏ္သတင္းကို ပန္းပဲလုလင္ပ်ိဳ ၾကားေသာအခါ မျမင္ဖူးဘဲႏွင့္ ေမတၱာသက္၀င္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ မိမိ၏ ပညာစြမ္းကို ျပ၍ မိန္းမပ်ိဳကို ရေအာင္ ေဆာင္ႏွင္းမည္ဟု ၾကံစည္ႀကိဳးစားသည္။

သူသည္ အလြန္ေကာင္းေသာ သံျဖင့္ အလြန္ေသးငယ္ေသာ အပ္တေခ်ာင္းကို ျပဳလုပ္သည္။ အပ္တြင္ နဖားထြင္းျပီးလွ်င္ ေရေပၚ၌ ေပၚေအာင္ စီမံျပဳလုပ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုအပ္ႏွင့္ အလားတုူေသာ နဖားပါသည့္ အပ္အိမ္ကို ျပဳလုပ္သည္။ အပ္ကို ထိုအပ္အိမ္ထဲတြင္ ထည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ အလားတူ အပ္အိမ္တခုကို လုပ္ျပန္သည္။ ပထမအပ္အိမ္ကို ဒုတိယအပ္အိမ္၌ ထည့္သည္။ ဤသို႔လွ်င္ အပ္အိမ္အဆင့္ဆင့္ ျပဳ၍ ထည့္သည္။ အပ္အိမ္ ခုနစ္အိမ္အထိ ျပဳသည္။ ထို႔ေနာက္ ယင္းကို အပ္က်ည္ေတာက္တြင္ထည့္၍ ပန္းပဲရြာသို႔ ယူေဆာင္သြားသည္။

သူသည္ ပန္းပဲဆရာႀကီး၏ ေနအိမ္ေရွ႔သို႔ ေရာက္ေသာအခါ အပ္ေရာင္းမည္ဟူ၍ ဟစ္ေအာ္သည္။ ပန္းပဲဆရာႀကီး၏ သမီးပ်ိဳသည္ အိမ္ထဲမွ ထြက္လာျပီးလွ်င္ အျခားရြာက အပ္အလိုရွိသူမ်ားပင္ သည္ရြာသို႔လာ၍ ၀ယ္ၾကရသည္။ ေမာင္ႀကီး၏အပ္ကို အျခားရြာသို႔ သြား၍ ေရာင္းပါေလ-ဟူ၍ ညင္သာစြာ ေျပာဆိုသည္။

ပန္းပဲလုလင္ပ်ိဳက ေမာင္ႀကီး၏ အပ္သည္ အျခားအပ္မ်ားႏွင့္မတူ၊ ထူးျခားလွပါသည္။ ေမာင္ႀကီး၏အပ္ကို ႏွမ၏ ဖခင္သာ ေတြ႔ျမင္ပါက ေမာင္ႀကီး၏ ပညာကို ခ်ီးက်ဴးကာ ႏွမငယ္ႏွင့္ပင္ လက္ဆက္ေပးမည္ ထင္ပါသည္-ဟူ၍ ေျပာ၏။

ထိုစကားကို ပန္းပဲဆရာႀကီး ၾကားေသာအခါ လုလင္ပ်ိဳကို အိမ္ထဲသို႔ ေခၚေစသည္။ ယူေဆာင္လာေသာအပ္ကို ျပေစသည္။

လုလင္ပ်ိဳက-ဖခင္တဦးတည္း ၾကည့္ရသည္ထက္ အျခားပန္းပဲဆရာမ်ားႏွင့္အတူ ၾကည့္ရသည္က ပိုေကာင္းပါ လိမ့္မည္-ဟု ဆို၏။

သို႔ျဖင့္ ပန္းပဲဆရာႀကီးသည္ ရြာတြင္းရွိ အျခားပန္းပဲဆရာမ်ားကိုပါ ေခၚယူစုရံုး၍ ၾကည့္ရႈေစသည္။

လူစံုေသာအခါ လုလင္ပ်ိဳသည္ အပ္က်ည္ေတာက္ထဲမွ အပ္အိမ္ငယ္ကို ထုတ္၍ ျပသည္။ ပန္းပဲဆရာႀကီးက-အေမာင္ ဤအရာသည္ အပ္ေလာ-ဟုေမးသည္။ လုလင္ပ်ိဳက အပ္မဟုတ္ေသးပါ။ အပ္အိမ္မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္-ဟုူ၍ ဆို၏။

ပန္းပဲဆရာႀကီးသည္ အပ္အိမ္ကို ေသခ်ာစြာစစ္ေဆးၾကည့္သည္။ အပ္အိမ္မွာ နဖားပါေနသျဖင့္ အပ္အိမ္ႏွင့္မတူ၊ အပ္ဟူ၍ပင္ ထင္မွတ္ရသည္။ လုလင္ပ်ိဳသည္ ပန္းပဲဆရာႀကီးလက္မွ အပ္အိမ္ကို ယူလ်က္ လက္သည္းျဖင့္ ျခစ္၍ အပ္အိမ္ခုနစ္ခုကို တခုျပီးတခု ခၽြတ္ျပသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္မွ အပ္ငယ္ေပၚထြက္လာ သည္။

ပန္းပဲဆရာႀကီး၊ က်န္ပန္းပဲဆရာမ်ားႏွင့္ ပရိသတ္အားလံုးပင္ အပ္ကိုၾကည့္ကာ အံ႔ခ်ီးမဆံုး ရွိၾကသည္။ လုလင္ပ်ိဳသည္ မိမိ၏ အပ္အစြမ္းကို ဆက္လက္ျပရန္အတြက္ ေပခံုကိုလည္း ေတာင္းသည္။ ေရအျပည့္ ထည့္ထားေသာ ေၾကးခြက္ကိုလည္း ေတာင္းသည္။ ထို႔ေနာက္ လုလင္ပ်ိဳက ပန္းပဲေယာက်္ားႀကီးတဦးအား ေပခံုကို ကိုင္ထားေစသည္။ အျခားတဦးအား ထိုေပခံုေအာက္တြင္ ေရထည့္ထားေသာ ေၾကးခြက္ကို ကိုင္ထားေစသည္။ အားလံုးအသင့္ျဖစ္ၾကေသာ္ သူသည္ အပ္ကို ေပ၌စိုက္၍ တူျဖင့္ တအားထုခ်လိုက္သည္။ ထိုအခါ အပ္သည္ ေပခံုကို ထုတ္ခ်င္းခတ္ ေဖာက္ထြင္းကာ ေရခြက္ထဲသို႔ က်သြားသည္။ က်ရာတြင္ ေရေအာက္သို႔လည္း ေရာက္မသြား၊ ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚလည္း ေပၚမေန၊ ေရလယ္၌သာ တည္ေနသည္။

ပန္းပဲဆရာအားလံုးက ဤမွ် ေကာင္းမြန္လွေသာ အစြမ္းထက္လွေသာ အပ္မ်ိဳးကို ငါတို႔လုပ္တတ္ရန္ ေ၀းစြ။ ျမင္မွ်ပင္ မျမင္ဘူးပါ။ ယခုမွသာ ျမင္ဖူးပါေတာ့သည္-ဟူ၍ ၀န္ခံေျပာဆိုၾကသည္။ လက္ပမ္းေပါက္ခတ္ ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ ပန္းပဲဆရာႀကီးသည္လည္း လုလင္ပ်ိဳ၏ ပညာအစြမ္းကို အလြန္ႏွစ္သက္သြားသည္။ ထိုေနရာမွာပင္ မိမိ၏ သမီးပ်ိဳႏွင့္ လက္ထပ္ထိမ္းျမားေပးေလသည္။

က်မ္းကိုး။ ။ ငါးရာ့ငါးဆယ္၊ သူစိဇာတ္။