၃၈ျဖာမဂၤလာ(၉)

( ၉ ) ကိုယ္က်င့္၀ိနည္းကို ေစာင့္ထိန္းလိုက္နာျခင္း

ကိုယ္က်င့္၀ိနည္းကို ေစာင့္ထိန္းလိုက္နာျခင္းသည္၊ တစ္နည္းအားျဖင့္-ရဟန္းက်င့္၀တ္၊ လူ႔က်င့္၀တ္တို႔ကို ေစာင့္ထိန္းလိုက္နာျခင္းသည္ မဂၤလာတစ္ပါး ျဖစ္သည္။

လြန္ေလျပီးေသာအခါ ဗာရာဏသီျပည္တြင္ စ႑ာလလင္မယား ၂-ေယာက္ရွိသည္။ တေန႔သ၌ စ႑ာလ၏ မယားသည္ သရက္သီး စားခ်င္ေသာ ခ်င္ျခင္းျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေယာက်္ားျဖစ္သူကို သရက္သီးရွာေဖြ ေပးရန္ ေျပာဆိုသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ သရက္သီးေပၚခ်ိန္ မဟုတ္သျဖင့္ ေယာက်္ားက သရက္သီး မရႏိုင္ဟု ဆို၏။ မိန္းမက-သရက္သီး မစားရလွ်င္ ေသရပါလိမ့္မည္။ ၾကံဖန္ရွာေဖြေပးပါ-ဟူ၍ ငိုယိုပူဆာ၏။

စ႑ာလေယာက္်ားလည္း မယားကို ခ်စ္လွေသာေၾကာင့္ သရက္သီးရႏိုင္မည့္ ေနရာကို လိုက္လံစံုစမ္းသည္။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင္း၏ ဥယ်ာဥ္ထဲရွိ သရက္ပင္တစ္ပင္တြင္ သရက္သီးရွိေၾကာင္း စံုစမ္းသိရွိရသည္။

ဤတြင္ သူသည္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ျခင္းမျပဳ၊ ညဥ့္အခ်ိန္တြင္ ဘုရင့္ဥယ်ာဥ္ေတာ္သို႔ တိတ္တဆိတ္ ခိုး၀င္သည္။ သရက္ပင္မ်ားေပၚသို႔ တစ္ပင္ျပီးတစ္ပင္ တက္သည္။ သရက္သီးကို ရွာေဖြသည္။ ထိုစဥ္ မိုးလင္းသြားေလသည္။

သူသည္ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္သြားသည္။ အေစာင့္တို႔ျမင္လွ်င္ ဖမ္းဆီး၍ ျပစ္ဒဏ္ေပးခံရမည္ကို ေၾကာက္လန္႔ သြားသည္။ ညဥ့္အခ်ိန္က်မွ တိတ္တဆိတ္ ထြက္ေျပးေတာ့မည္ဟူ၍ ၾကံစည္သည္။ အပင္ေပၚမွာပင္ ပုန္းေအာင္ ေနသည္။ ထိုအခိုက္တြင္ ဗာရာဏသီမင္းသည္ ပုေရာဟိတ္ပုဏၰားႏွင့္အတူ ဥယ်ာဥ္ထဲသို႔ ၀င္ေရာက္လာသည္။ မင္းသည္ ပုဏၰားထံမွ ေဗဒင္သင္ယူရန္ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ စ႑ာလေယာက်္ား ပုန္းေအာင္းေနေသာ သရက္ပင္ေျခရင္းတြင္ ေနရာယူၾကသည္။ မင္းသည္ ျမင့္ေသာေနရာက ေနလ်က္၊ ပုဏၰားကား နိမ့္ေသာေနရ၌ေနလ်က္ ေဗဒင္ပညာကို သင္ယူေနသည္။

ထိုအျခင္းအရာကို စ႑ာလေယာက်္ား ေတြ႔ျမင္ေသာအခါ အျမင္မေတာ္ ျဖစ္မိသည္။ မင္းႏွင့္ ပုဏၰားတို႔၏ အမွားကို ဆင္ျခင္မိသည္။ ထို႔ျပင္ မိမိ၏ အမွားကိုလည္း ဆင္ျခင္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ သစ္ပင္ေပၚမွ ဆင္း၍ မင္းကိုရွိခိုးလ်က္ ေလွ်ာက္ထားသည္။

အရွင္မင္းႀကီး၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ သံုးဦးလံုး အသီးသီး လိုက္နာရမည့္ က်င့္၀တ္တို႔ကို မေစာင့္၊ ေဖာက္ဖ်က္ေနၾက ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးသည္ က်င့္၀တ္ကိုမေစာင့္၊ မိန္းမအလိုကိုလိုက္၍ အရွင္မင္းႀကီး၏ သရက္သီးကို ခိုးယူရန္ ဥယ်ာဥ္ေတာ္တြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္ခဲ့မိပါသည္။

ပုေရာဟိတ္ပုဏၰားသည္လည္း ေဗဒင္သင္ေပးေသာ ဆရာျဖစ္ပါလ်က္ အျမင့္က မေန၊ အနိမ့္ကေန၍ ပညာသင္ေပးေနပါသည္။

အရွင္မင္းႀကီးသည္လည္း ယခုအခ်ိန္တြင္ ေဗဒင္သင္ယူေနေသာ တပည့္ျဖစ္ပါလ်က္ အနိမ့္ကမေန၊ အျမင့္ကေန၍ ပညာသင္ယူေနသည္။ အျမင္မေတာ္ပါ။ အမွားကို ျပဳက်င့္ေနျပီ-ဟူ၍ ေလွ်ာက္ထားသည္။

ထိုအခါ ပုဏၰားက အခ်င္းေယာက်္ား-ငါသည္ ဘုရင္ေပးေသာ ရိကၡာေငြကိုယူ၍ ထမင္းစားေနရသူ ျဖစ္ပါသည္။ က်င့္၀တ္ကို မေစာင့္ႏိုင္။ ဘုရင့္အလိုကိုသာ လိုက္ႏိုင္မည္-ဟူ၍ ဆို၏။

စ႑ာလ ေယာက်္ားက အို-ဆရာပုဏၰား၊ ေလာကႀကီးမွာ က်ယ္၀န္းလွပါသည္။ ဘုရင္မွတပါး သင့္ကို ထမင္းေကၽြးႏိုင္သူ မရွိျပီေလာ။ အရပ္တပါးသို႔သြား၍ အသက္ေမြးပါ။ ထမင္း မငတ္ႏိုင္ပါ။ က်င့္၀တ္ကို မေဖာက္ဖ်က္ပါႏွင့္။ ေက်ာက္သည္ အိုးကို ခြဲသကဲ့သို႔၊ မဟုတ္မမွန္ေသာ အမႈသည္ သင့္ကို ပ်က္စီးေစလိမ့္မည္။ မဟုတ္မမွန္ေသာ အမႈကို ျပဳ၍ ရရွိေသာ စည္းစိမ္ဥစၥာကို စက္ဆုပ္ပါ။ မမက္ေမာပါႏွင့္-ဟူ၍ ေျပာဆိုသည္။

ထိုစကားကိုၾကားေသာအခါ မင္းသည္ စ႑ာလေယာက်္ားကို ေလးစားႏွစ္သက္သြားသည္။ မ်ိဳးမည္ကို ေမးၾကည့္ေသာအခါ စ႑ာလျဖစ္သည္ကို သိရွိသြားသည္။ သို႔ရာတြင္ ေလးျမတ္ဖြယ္စကားကို ေျပာဆို အၾကံျပဳႏိုင္သျဖင့္ တန္ဖိုးရွိေသာသူ ျဖစ္သည္ဟု ခံယူမိသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ အေမာင္-သင္သည္ အမ်ိဳးညံ႔ေသာ္လည္း ႏွလံုးေကာင္းသည္။ ပညာရွိသည္။ သင့္ကို ငါေလးစား ျမတ္ႏိုးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အျပစ္မွ ခ်မ္းသာခြင့္ ေပးရံုမွ်မက ငါ၏ မင္းစည္းစိမ္ကိုပင္ ေပးလိုသည္။ သို႔ရာတြင္ သင္သည္ စ႑ာလမ်ိဳး ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ မင္းအျဖစ္ကို ေပး၍မရ။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ မင္းစည္းစိမ္တ၀က္ကို ငါေပးမည္။ ေန႔အခါသာ ငါမင္းျပဳမည္။ ညအခါကို အသင္ မင္းျပဳ-ဟူ၍ ေျပာဆိုသည္။

မင္းႀကီးသည္ ဤသို႔ဆိုကာ စ႑ာလေယာက်္ားကို ျမိဳ႔ေစာင့္အျဖစ္ ခန္႔ထားသည္။ ညအခါတြင္ မင္းစည္းစိမ္ တစ္၀က္ကို ေပးသည္။ ထိုေန႔ ထိုအခ်ိန္မွစ၍လည္း ေဗဒင္သင္ယူရာတြင္ ဆရာပုေရာဟိတ္ပုဏၰားကို အျမင့္ေနရာတြင္ ထားသည္။ မိမိမူကား အနိမ့္ေနရာတြင္ ေနလ်က္ ႏွိမ္ခ်စြာ သင္ယူေလသည္။

က်မ္းကိုး။ ။ ၅၅၀-ဆ၀ဇာတ