၃၈ျဖာမဂၤလာ(၁၆)

( ၁၆ ) အေဆြအမ်ိဳးတို႔ကို ေထာက္ပံ႔ကူညီျခင္း

 အေဆြအမ်ိဳးတို႔အား ေထာက္ပံ႔ကူညီျခင္းသည္ မဂၤလာတစ္ပါး ျဖစ္သည္။

တစ္နည္းအားျဖင့္-ႀကီးပြားခ်မ္းသာျခင္း၏ အေၾကာင္းတစ္ရပ္ျဖစ္သည္။

လြန္ေလျပီးေသာအခါ ေတာအုပ္တစ္ခု၌ ေမ်ာက္တစ္သင္း ေနထိုင္သည္။ အသိအလိမၼာရွိေသာ ေမ်ာက္ႀကီး တစ္ေကာင္ကို သူတို႔က မင္းေျမႇာက္ထားသည္။ ထိုေတာအုပ္အနီးတြင္ ရြာငယ္တစ္ရြာရွိသည္။ ထိုရြာမွာ အျမဲ လူမေန။ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္က်ေသာအခါမွ လူတို႔လာေရာက္ေနထိုင္၏။ လုပ္ျပီးေသာအခါ လူတို႔ စြန္႔ခြာသြားၾက၏။ ထိုရြာ၌ တည္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ ရွိရာ ေမ်ာက္တို႔သည္ ရြာ၌ လူမရွိေသာအခါ တည္သီးမ်ားကို သြားေရာက္စားေလ့ ရွိ၏။

 တစ္ခါေသာ္ တည္သီး သီးခ်ိန္တြင္ လူတို႔ေရာက္ရွိလာၾက၏။ ေမ်ာက္တို႔သည္ တည္သီးစားလိုၾကသျဖင့္ သြားေရာက္စားမည္ျပဳၾက၏။ ေမ်ာက္မင္းက ေဘးရန္မ်ား၍ တားျမစ္သည္။ ေမ်ာက္တို႔က လူတို႔အိပ္ေပ်ာ္ခ်ိန္ သန္းေခါင္ယံတြင္ သြားလွ်င္ ေဘးမရွိႏိုင္ပါဟု ဆိုၾက၏။ ေနာက္ဆံုး တားမရသျဖင့္ ေမ်ာက္မင္းကိုယ္တိုင္ အေဖာ္ေမ်ာက္မ်ားႏွင့္အတူ လိုက္သြားရေလသည္။

ေမ်ာက္တို႔သည္ ရြာသားတို႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္တြင္ တည္ပင္ႀကီးေပၚသို႔တက္၍ တည္သီးမ်ားကို စားၾကသည္။ ထိုစဥ္ ရြာသားတစ္ေယာက္သည္ အိပ္ေပ်ာ္ရာမွ ႏိုးသြားသည္။ တည္ပင္ႀကီးေပၚတြင္ ေမ်ာက္မ်ားေရာက္ရွိေနသည္ကို သိရွိသျဖင့္ အေဖာ္ရြာသားတို႔ကို ႏႈိး၍ ေျပာသည္။ ရြာသားတို႔လည္း လက္နက္မ်ားကိုင္လ်က္ တည္ပင္ႀကီးကို ၀ိုင္းထားလိုက္ၾကသည္။ နံနက္မိုးေသာက္ပါက ေမ်ာက္အားလံုးကို ဖမ္းဆီးရန္ စီစဥ္၍ အသင့္ေစာင့္ေနၾကသည္။

ေမ်ာက္တို႔သည္ ေသေဘးကို ျမင္ေတြ႔ရ၍ လြန္စြာ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ၾက၏။ ေမ်ာက္မင္းကို ကယ္မပါရန္ ေတာင္းပန္ၾက၏။ ေမ်ာက္မင္းက-လြတ္ေျမာက္ရန္ ၾကံစည္မည္-ဟု ဆို၍ ႏွစ္သိမ့္ထား၏။ သူသည္ ေမ်ာက္အားလံုးကို စိစစ္ၾကည့္ရာ ေသနကအမည္ရွိေသာ ေမ်ာက္-ပါမလာသည္ကို သိရ၏။ ေသနကသည္ ေမ်ာက္မင္း၏ တူ ျဖစ္သည္။

ေမ်ာက္မင္းက-မေၾကာင့္ၾကလင့္၊ ေသနကသည္ အသိအလိမၼာရွိသည္။ ငါတို႔ကို ေဘးရန္မွ လြတ္ေအာင္ ၾကံေဆာင္ပါလိမ့္မည္။ တည္သီးမ်ားကို အ၀သာ စားထားၾကပါ-ဟု အားေပးေျပာဆိုသည္။ ေသနကသည္ အေဖာ္ေမ်ာက္တို႔ ထြက္သြားခ်ိန္တြင္ အိပ္ေပ်ာ္၍ က်န္ရစ္ေန၏။ ႏိုးေသာအခါ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ကိုမွ် မျမင္သျဖင့္ ေျခရာခံ၍ လိုက္လာ၏။ ထိုအခါ မိမိ၏ အေဆြအမ်ိဳးတို႔ ေဘးဒုကၡႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ေနရသည္ကို ျမင္ရသည္။ သူသည္ အေဆြအမ်ိဳးတို႔ကို ကယ္တင္ရန္ အၾကံထုတ္၏။

ေနာက္ဆံုးတြင္ အၾကံရသျဖင့္ ရြာစြန္ရွိ တဲတစ္တဲသို႔ တိတ္တဆိတ္ သြား၏။ တဲရွင္ အမယ္အိုသည္ မီးဖို၍ ဗိုင္းငင္ေနသည္။ ေသနကလည္း မီးဖိုမွ မီးစတစ္စကို ရုတ္တရက္ယူကာ အနီးရွိ တဲတစ္တဲကို မီးရႈိ႔၍ ထြက္ေျပး၏။ ရြာသားတို႔လည္း တဲမီးေလာင္သည္ကို ျမင္ရသည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ ေမ်ာက္တို႔ကို စြန္႔လႊတ္ကာ မီးျငိမ္းသတ္ရန္ ေျပးသြားၾကသည္။ ထိုအခါ ေမ်ာက္မင္းႏွင့္ အေဖာ္တို႔သည္ တည္သီးတစ္လံုးစီ ဆြတ္ယူျပီးလွ်င္ တည္ပင္ေပၚမွ ဆင္းေျပးၾကေလသည္။ အားလံုးပင္ အသက္ခ်မ္းသာရာရ၍ မိမိတို႔ေနရာသို႔ ျပန္ေရာက္ၾက၏။ သူတို႔သည္ ေသနကကို ေက်းဇူးျပဳေသာအားျဖင့္ ယူေဆာင္လာေသာ တည္သီးတစ္လံုးစီ လက္ေဆာင္ေပးၾကေလသည္။

(မွတ္ခ်က္) အေဆြအမ်ိဳးဆိုရာတြင္ မိမိ၏ ေဆြမ်ိဳးဉာတကာတို႔သာမက မိမိ၏ အမ်ိဳးသားမ်ားလည္း ပါ၀င္သည္။

က်မ္းကိုး။ ။ ၅၅၀-တိႏၵဳကဇာတ္။

(မင္းယုေ၀)

(ျမတ္မဂၤလာ ၂၀၀၂-ခု ႏို၀င္ဘာလ)