( ၁၇ ) အျပစ္မရွိေသာ ေကာင္းမႈကို ျပဳျခင္း
အျပစ္မရွိေသာ ေကာင္းမႈကို ျပဳျခင္းသည္ မဂၤလာတစ္ပါးျဖစ္သည္။
တစ္နည္းအားျဖင့္-ႀကီးပြားခ်မ္းသာျခင္း၏ အေၾကင္းတစ္ရပ္ ျဖစ္သည္။
(အျပစ္မရွိေသာ ေကာင္းမႈမ်ားကား ဥပုသ္ေစာင့္ျခင္း၊ ေ၀ယ်ာ၀စၥျပဳျခင္း၊
အမ်ားအရိပ္နားခိုႏိုင္ရန္ သစ္ပင္စိုက္ျခင္း၊ အမ်ားသံုးရန္ ဥယ်ာဥ္တည္ျခင္း၊ တံတားေဆာက္ျခင္း၊
လမ္းျပင္ျခင္း၊ ေရတြင္းေရကန္တူးျခင္း စသည့္ ေကာင္းမႈအလုပ္မ်ားး ျဖစ္ေၾကာင္း သေျပကန္ပရိတ္ႀကီး
နိႆယသစ္၌ ေဖာ္ျပထားသည္။)
တစ္ခါေသာ္ မဂဓတိုင္း ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္ မစလရြာ၌ မာဃအမည္ရွိေသာ
လုလင္တစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူသည္ ငါးပါးသီလျမဲသည္။ အလွဴဒါနတို႔၌ ေမြ႔ေလ်ာ္သည္။ သူ႔တြင္ စိတ္တူကိုယ္မွ်
ရွိၾကေသာ အေဖာ္လုလင္ သံုးက်ိပ္သံုးေယာက္တို႔ ရွိသည္။
သူတို႔သည္ မာဃလုလင္ႏွင့္ စုေပါင္း၍ ေကာင္းမႈကုသိုလ္မ်ားကို
လုပ္ေဆာင္ၾကသည္။ စုေပါင္း၍ လူသြားလမ္းတို႔ကို ေဖာက္လုပ္ၾကသည္။ လွည္းလမ္းတို႔ကို ျပဳျပင္ၾကသည္။
တံတားခင္းၾကသည္။ ေရတြင္း ေရကန္မ်ား တူးၾကသည္။ ဇရပ္ေဆာက္ၾကသည္။ အလွဴေပးၾကသည္။ သီလေဆာက္တည္ၾကသည္။
သူတို႔ေက်းဇူးေၾကာင့္ ရြာသားတို႔ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ ရၾကသည္။ သီလေစာင့္လာၾကသည္။
ေရွးအခါက မစလရြာသည္ ျငိမ္းခ်မ္းသာယာျခင္း မရွိ။ ရြာသားတို႔သည္
ေသာက္စားမူးယစ္ကာ မေကာင္းမႈမ်ားကို ျပဳၾကသျဖင့္ ရာဇ၀တ္မႈ ထူေျပာလွသည္။ ထိုအခါ မစလရြာစားမွာ
အမႈစီရင္ရသျဖင့္ လာဘ္သပ္ပကာမ်ားစြာ ရရွိသည္။ ယခုအခါတြင္မူ မာဃလုလင္ႏွင့္ အေဖာ္မ်ား၏
ေဆာင္ရြက္မႈတို႔ေၾကာင့္ ရြာမွာျငိမ္းခ်မ္းသာယာေနသည္။ ရာဇ၀တ္မႈ ကင္းေ၀းေနသည္။ ရြာစားမွာ
အမႈမစီရင္ရ။ လာဘ္သပ္ပကာ ဆုတ္ယုတ္ေလေတာ့သည္။
ဤတြင္ ယုတ္မာေသာရြာစားသည္ မာဃလုလင္တို႔ ပ်က္စီးရန္ ၾကံရြယ္သည္။
သူသည္ မင္းထံ ခ်ဥ္းကပ္ျပီးလွ်င္ မာဃလုလင္ႏွင့္ အေဖာ္သံုးက်ိပ္သံုးေယာက္တို႔သည္ ရြာကို
ဖ်က္ဆီးလ်က္ရွိၾကပါသည္ဟူ၍ ေလွ်ာက္တင္သည္။
မင္းလည္း မိုက္မဲသျဖင့္ မာဃလုလင္တို႔ကို စစ္ေဆးျခင္းမရွိ။
သင္းတို႔ကို ဆင္ျဖင့္နင္း၍ သတ္ေစ-ဟူ၍ အမိန္႔ခ်မွတ္လိုက္သည္။
မင္းခ်င္းတို႔သည္ မာဃလုလင္ႏွင့္ အေဖာ္တို႔ကို ဖမ္း၍ ဆင္ျဖင့္
နင္းသတ္မည္ျပဳၾကသည္။ ဆင္ျဖင့္ နင္းအံ႔ဆဲဆဲ၌ မာဃလုလင္က အေဖာ္တို႔အား -အေဆြတို႔ မေၾကာက္ၾကလင့္၊
ေဒါသလည္း မထြက္ၾကနဲ႔။ မင္း-ရြာစား-ဆင္ႏွင့္ တကြ မင္းခ်င္းတို႔အား ေမတၱာထားၾက။ ေမတၱာပို႔ၾက၊
ငါတို႔ျပဳခဲ့ေသာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ႏွင့္ သီလကို ဆင္ျခင္ၾက၊ သစၥာဆိုၾက-ဟူ၍ မွာၾကား၏။ အေဖာ္တို႔ကလည္း
လိုက္နာက်င့္ေဆာင္ၾက၏။
ဤတြင္ ဆင္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ နင္းေစေသာ္လည္း ဆင္သည္ မနင္း၀ံ႔။
အနီးသို႔ေရာက္ေသာအခါ ေအာ္၍သာ ေျပးေလသည္။ မင္းႀကီးလည္း အျဖစ္မွန္ကို သိရွိသြားသည္။ မာဃလုလင္တို႔ကို
ရန္မျပဳေတာ့။ ကုန္းေခ်ာသူ ရြာစားကိုသာ ရာထူးကခ်၍ ျပစ္ဒဏ္ေပးသည္။ မာဃလုလင္တို႔အား ဆင္ကိုလည္း
ေပးသည္။ မာဃအား ရြာစားခန္႔ထားလိုက္သည္။ ရပ္ရြာအက်ိဳး ရြာသားအက်ိဳးကို ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ေစသည္။
ဤေကာင္းမႈမ်ားေၾကာင့္ သက္တမ္းေစ့၍ ကြယ္လြန္ေသာအခါ မာဃလုလင္သည္
တာ၀တႎသာနတ္ျပည္၌ သိၾကားမင္း ျဖစ္လာသည္။ အေပါင္းအေဖာ္တို႔သည္လည္း နတ္သားမ်ား ျဖစ္လာၾကေလသည္။
က်မ္းကိုး။ ။ ၅၅၀-ကုလာ၀ကဇာတ္။ ဓမၼပဒ အပၸမာဒ၀ဂ္။ မဃ၀တၳဳ။
(မင္းယုေ၀)
(ျမတ္မဂၤလာ ၂၀၀၂-ခု ဒီဇဘၤာလ)
No comments:
Post a Comment