( ၅ ) ေရွးေကာင္းမႈကံ ရွိျခင္း
ေရွးေကာင္းမႈကံ ရွိျခင္းသည္ မဂၤလာတစ္ပါး ျဖစ္သည္။
တစ္ရံေရာအခါ ဗာရာဏသီျပည္တြင္ ထင္းေခြေယာက်္ား တစ္ဦးရွိသည္။
တစ္ေန႔တြင္ သူသည္ ျမိဳ႔တံခါး၀အနီးရွိ နတ္ကြန္းတြင္ ေဘးမဲ့လႊတ္ထားေသာ ၾကက္မ်ားအနက္မွ ထူးျခားေသာ
ၾကက္တစ္ေကာင္ကို ေတြ႔ရွိသည္။ ထိုၾကက္က-ငါ့ကိုသတ္၍ ငါ့ဦးေခါင္းကို စားသူသည္ မင္းျဖစ္မည္-ဟု
အျခားၾကက္တစ္ေကာင္အား ေျပာၾကား သည္ကို ထင္းေခြေယာက်္ားက ၾကားသိသြားသည္။
သို႔ျဖင့္ သူသည္ ထိုၾကက္ကို ဖမ္းယူသတ္ျဖတ္၍ အိမ္သို႔ယူေဆာင္လာသည္။
မယားအား အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပကာ ၾကက္ကို ခ်က္ခိုင္းသည္။ မယားလည္း ၾကက္ကိုခ်က္ျပီးလွ်င္
ထမင္းႏွင့္အတူ ေပးအပ္သည္။ ထင္းေခြေယာက်္ားသည္ ခ်က္ျပီးေသာ ၾကက္ေခါင္းကို ခ်က္ခ်င္းမစားေသး။
ဂဂၤါျမစ္သို႔သြား၍ ေရခ်ိဳးျပီးမွ ျမစ္ကမ္းေဘးတြင္ စားမည္ဟု ရည္မွန္းသည္။ သို႔ျဖင့္
သူတို႔လင္မယားသည္ ၾကက္သားအိုးႏွင့္ ထမင္းအိုးကို ေတာင္းတစ္ခု၌ထည့္ကာ ဂဂၤါျမစ္သို႔ သြားၾကသည္။
ေတာင္းကို ျမစ္ကမ္း၌ထားျပီး ျမစ္သို႔ေရဆင္းခ်ိဳးၾကသည္။ ထိုစဥ္ ရုတ္တရက္ ေလထန္၍ ေရလႈိင္းတို႔
တက္လာသည္။
ၾကက္သားဟင္းထည့္ထားေသာ ေတာင္းအထိ ေရမ်ား ေရာက္လာသျဖင့္ ေတာင္းသည္ ေရထဲ၌ ေမ်ာပါသြားသည္။ ထင္းေခြေယာက်္ား လင္မယားမူ ေရစီးေနာက္သို႔ ေမ်ာပါမသြားေအာင္ ႀကိဳးစား ကူးခတ္ျပီးလွ်င္ ကမ္းသို႔ တက္ေျပးရေလသည္။
ၾကက္သားဟင္းထည့္ထားေသာ ေတာင္းအထိ ေရမ်ား ေရာက္လာသျဖင့္ ေတာင္းသည္ ေရထဲ၌ ေမ်ာပါသြားသည္။ ထင္းေခြေယာက်္ား လင္မယားမူ ေရစီးေနာက္သို႔ ေမ်ာပါမသြားေအာင္ ႀကိဳးစား ကူးခတ္ျပီးလွ်င္ ကမ္းသို႔ တက္ေျပးရေလသည္။
ထိုစဥ္ ၾကက္သားဟင္းေတာင္းသည္ ျမစ္ေရအလ်ဥ္တြင္ ေမ်ာပါသြားသည္။
မၾကာမီ ေအာက္ဆိပ္၌ ဆင္ကို ေရခ်ိဳးေပးေနေသာ ဆင္ဆရာအနီးသို႔ ေရာက္သြားသည္။ ဆင္ဆရာသည္
ေတာင္းကို ဆယ္ယူၾကည့္သည္။ ထမင္းႏွင့္ ၾကက္သားဟင္း ျဖစ္ေနသျဖင့္ အိမ္သို႔ ယူေဆာင္သြားေလသည္။
ဆင္ဆရာကိုးကြယ္ေသာ ရွင္ရေသ့သည္ အၾကားအျမင္ရသူျဖစ္သည္။ ၾကက္သားဟင္း၏
ထူးျခားေသာသတၱိကို သိသျဖင့္ ဆင္ဆရာအား ၾကက္ေခါင္းကို စားေစသည္။ ရက္အတန္ၾကာေသာ္ အျခားတိုင္းျပည္တျပည္မွ
မင္းတပါးသည္ ဗာရာဏသီျပည္ကို လာေရာက္တိုက္ခိုက္သည္။ ဗာရာဏသီမင္းသည္ မိမိေဘးျဖစ္မည္ကို
စိုးရိမ္သျဖင့္ ဆင္ဆရာကို မင္းအသြင္ ၀တ္ဆင္ေစသည္။ ဆင္းစီး၍ တိုက္ခိုက္ေစသည္။ မိမိမူကား
ရဲမက္ ဗိုလ္ပါမ်ား အၾကားတြင္ မထင္မရွားအသြင္ျဖင့္ သြားလာ၍ စီမံကြပ္ကဲ၏။ ထိုစဥ္ ရန္သူမ်ား
ပစ္လႊတ္လိုက္ေသာ ျမားတစ္စင္းသည္ ဗာရာဏသီျပည္မင္းကို ထိမွန္သြားသည္။ မင္းလည္း နတ္ရြာစံသြားသည္။
ဤတြင္ ဆင္ဆရာသည္ ဘ႑ာတိုက္အတြင္းမွ ေရႊေငြတို႔ကို ထုတ္ယူေစကာ
ဥစၥာလိုသူတို႔ ရန္သူကို ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ တိုက္ၾကေလာ့-ဟု ဆို၍ ေရႊေငြမ်ား ေပး၏။ ေရႊေငြရသူတို႔လည္း
အားတက္ကာ ဆင္ဆရာႏွင့္အတူ ပူးေပါင္း၍ ရန္သူတို႔ကို တိုက္ခိုက္သည္။ ေအာင္ျမင္သြားေလသည္။
စစ္ပြဲျပီးေသာအခါ မွဴးမတ္တို႔သည္ ဆင္ဆရာကိုပင္ တညီတညြတ္တည္း
မင္းေျမႇာက္ၾကေလသည္။ ထင္းေခြေယာက်္ားသည္ ေရွးေကာင္းမႈကံ မရွိေသာေၾကာင့္ ၾကက္သားဟင္းႏွင့္
ၾကံဖန္လြဲသည္။ ဘုရင္ မျဖစ္။ ဆင္ဆရာကား ေရွးေကာင္းမႈကံ ရွိေသာေၾကာင့္ ၾကက္သားဟင္းကို
မၾကံရြယ္ဘဲ ရရွိသည္။ ဘုရင္ ျဖစ္သြား ေလသည္။
အကိုး။ ငါးရာ့ငါးဆယ္ သိရီဇာတ္။
No comments:
Post a Comment