၃၈ျဖာမဂၤလာ(၂)

( ၂ ) ပညာရွိကို ဆည္းကပ္ျခင္း

ပညာရွိကို ဆည္းကပ္ျခင္းသည္ ႀကီးပြားျခင္း အလုပ္တခု (၀ါ) မဂၤလာတစ္ပါးျဖစ္သည္။

တစ္ရံေသာအခါ ဗာရာဏသီအနီးရွိ လက္သမားရြာႀကီးတရြာ၌ လက္သမားတစ္ေထာင္ ေနထိုင္သည္။ သူတို႔သည္ ထိုရြာ၌ ၾကာျမင့္စြာ ေနထိုင္လာခဲ့ရာမွ လုပ္ငန္းမ်ား မေအာင္ျမင္ ျဖစ္လာသည္။ ဆက္လက္ေနထိုင္ရန္ မသင့္ေတာ္ေသာေၾကာင့္ အျခားအရပ္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ေနထိုင္ရန္ စီစဥ္ၾကသည္။ ေလွႀကီးတစင္း ျပဳလုပ္ကာ မိသားစုမ်ားကိုပါ တင္ေဆာင္၍ ေရလမ္းခရီးျဖင့္ ထြက္ခြာလာၾကသည္။

သူတို႔သည္ သမုဒၵရာအလယ္၌ ဆန္ေရစပါးႏွင့္ သီးႏွံမ်ိဳးစံုေပါမ်ားေသာ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းကို ေတြ႔ၾကသည္။ ထိုကၽြန္းတြင္ သေဘၤာပ်က္သျဖင့္ ဦးစြာေရာက္ႏွင့္ေနေသာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကိုလည္း ေတြ႔သည္။ ထိုသူက ထိုကၽြန္းမွာ အစားအစာေပါမ်ားသည္။ သို႔ရာတြင္ နတ္မ်ားေစာင့္သည္။ နတ္မ်ားသည္ လူသားတို႔၏ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္တို႔ကို စက္ဆုပ္ၾကသည္။ ဤကၽြန္းတြင္ေနလိုပါက က်င္ႀကီးက်င္ငယ္တို႔ကို စနစ္တက် စြန္႔ဖို႔လိုသည္။ သဲမ်ားကို ယက္၍ တြင္းျပဳျပီးမွ စြန္႔သင့္သည္။ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္တို႔ကို သဲျဖင့္ ျပန္၍ ဖံုးအုပ္ရမည္ဟူ၍ သတိေပးေျပာဆိုသည္။

 လက္သမားတို႔သည္ ထိုကၽြန္း၌ပင္ အေျခခ်ေနထိုင္ၾကသည္။ နတ္တို႔အလိုက် စနစ္တက်ေနထိုင္သည္။ လက္သမားတစ္ေထာင္အနက္ ငါးရာစီကို ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ဦးက အုပ္ခ်ဳပ္ၾကသည္။ ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ဦးတြင္ တစ္ဦးသည္ ပညာရွိသည္။ တစ္ဦးကား ပညာမဲ့သည္။

လက္သမားမ်ားသည္ ကၽြန္းေပၚတြင္ အေျခခ်ေနလာရာမွ အတန္ၾကာေသာ္ ပညာမဲ့ေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ ငယ္သားမ်ားသည္ အရက္မ်ားခ်က္၍ ေသာက္စားမူးယစ္လာၾကသည္။ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္တို႔ကို စည္းကမ္းတက် မစြန္႔၊ ထင္သလို စြန္႔ၾကသည္။

ကၽြန္းေစာင့္နတ္တို႔သည္ လြန္စြာအမ်က္ထြက္ၾကသည္။ ၁၅-ရက္လြန္ေျမာက္လွ်င္ သမုဒၵရာေရကို တက္ေစ၍ ကၽြန္းေဆးအံ႔။ လူအမ်ားကို ေသေစအံ႔ဟု စီစဥ္ၾကသည္။ ကၽြန္းေစာင့္နတ္တို႔အနက္ နတ္ေကာင္းတစ္ပါးသည္ လူအမ်ား ေသေက်ပ်က္စီးမည္ကို မလိုလားေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္းေနလက္သမားမ်ားထံ လာေရာက္သည္။ ၁၅-ရက္မတိုင္မီ ထြက္ေျပးၾကရန္ သတိေပးသည္။

ထို႔ေနာက္ နတ္ဆိုးတစ္ပါး ေရာက္လာျပန္သည္။ လက္သမားတို႔ကို ေသေက်ပ်က္စီးေစလိုသျဖင့္ ဤကၽြန္းတြင္ ဆက္လက္ေနထိုင္ၾကပါ၊ ေဘးမရွိပါ-ဟု ပရိယာယ္ျဖင့္ ေျပာဆိုသည္။ ဤတြင္ ပညာရွိေခါင္းေဆာင္က စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ျပီးလွ်င္ သူ၏ ငယ္သားမ်ားအား ေလွတို႔ကို အသင့္စီစဥ္ထားေစသည္။ ပထမနတ္၏ စကား မွန္ေသာ္ ေရတက္ေသာအခါ ေလွျဖင့္ ထြက္ခြါၾကမည္။ ဒုတိယနတ္၏ စကား မွန္ေသာ္ ေလွတို႔ကို သင့္ေတာ္ရာ၌ ထား၍ ဤကၽြန္းမွာပင္ ဆက္လက္ေနၾကမည္ဟု အေဖာ္လက္သမားတို႔အား ေျပာဆိုမွာထားသည္။

ထိုစကားကို ပညာမဲ့ေခါင္းေဆာင္က လက္မခံ။ အလုပ္ကို မလုပ္။ ပထမနတ္သားသည္ သူတို႔ကို မုန္း၍ေျပာျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒုတိယနတ္သားသည္ ခ်စ္၍ဆိုျခင္းျဖစ္သည္။ ဤကၽြန္းကို မစြန္႔ခြါႏိုင္။ ေလွျပဳလုပ္ရန္မလို-ဟုဆို၏။ ဆိုသည့္အတိုင္းလည္း ေလွမလုပ္ဘဲ ငယ္သားမ်ားႏွင့္အတူ ေသာက္စားမူးယစ္၍သာ ေန၏။ ၁၅-ရက္ေစ့ေသာ္ ပထမနတ္ေျပာသည့္အတိုင္းပင္ သမုဒၵရာေရတို႔သည္ ကၽြန္းေပၚသို႔ တရိပ္ရိပ္တက္လာသည္။ ခါးလယ္ခန္႔ေရာက္ေသာအခါ ပညာရွိ ေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ ငယ္သားငါးရာတို႔သည္ ေလွႀကီးေပၚသို႔ တက္ၾကသည္။ ေလွာ္ခတ္၍ ေဘးကင္းစြာ ထြက္ခြါသြားၾကသည္။