၃၈ျဖာမဂၤလာ(၇)

( ၇ ) အၾကားအျမင္မ်ားျခင္း

အၾကားအျမင္မ်ားျခင္းသည္ မဂၤလာတစ္ပါး ျဖစ္သည္။ ႀကီးပြားျခင္း၏ အေၾကာင္းတစ္ရပ္ ျဖစ္သည္။

တစ္ရံေရာအခါ ကုသ၀တီျပည္၌ မဟာသမၼတမင္း စိုးစံသည္။ ထိုမင္းလက္ထက္တြင္ ပုဏၰား ၇-ေယာက္တို႔သည္ အေဆြခင္ပြန္း ဖြဲ႔ၾကျပီးလွ်င္ အျမိဳ႔ျမိဳ႔အရြာရြာသို႔ လွည့္လည္ၾကသည္။ ေဗဒင္လကၡဏာေဟာ၍ စီးပြားရွာၾကသည္။ ရေသာေငြတို႔ကို စုေဆာင္းထားၾကရာ အသျပာငါးရာ စုေဆာင္းမိသည္။ အသျပာ ၇၀၀-ျပည့္မွ ခြဲေ၀ယူၾကရန္ သေဘာတူၾကသည္။ ရရွိထားေသာ အသျပာငါးရာကို သူဆင္းရဲမတစ္ေယာက္ထံ၌ အပ္ႏွံထားသည္။

သူဆင္းရဲမအား ဤအသျပာငါးရာကို အသင္-ေကာင္းစြာ သိမ္းဆည္းထားပါ။ ငါတို႔ ၇-ေယာက္ စံုစံုညီညီ လာေရာက္ေတာင္းမွ ေပးပါ။ ၇-ေယာက္မျပည့္ဘဲ လာေတာင္းလွ်င္ မေပးပါနဲ႔-ဟူ၍ မွာၾကားထားသည္။

ထို႔ေနာက္ ပုဏၰား ၇-ေယာက္ အတူထြက္ခြာသြားၾကသည္။ သူဆင္းရဲမ၏ အိမ္ႏွင့္ မနီးမေ၀း လွမ္း၍ ေခၚသံၾကားေလာက္ေသာ အရပ္ရွိ ေခ်ာင္းတခုတြင္ ပုဏၰားတို႔ ဘာသာဘာ၀ ဦးေခါင္းေဆးမဂၤလာျပဳရန္ ျပင္ဆင္ၾကသည္။

တေရာ္ကင္ပြန္း မပါသျဖင့္ အတူပါလာေသာ ပုဏၰားငယ္တစ္ေယာက္အား သူဆင္းရဲမထံ သြား၍ တေရာ္ကင္ပြန္း ေတာင္းရန္ ေစလိုက္သည္။

ပုဏၰားငယ္သည္ ရိုးေျဖာင့္သူ မဟုတ္။ သူဆင္းရဲမထံ ေရာက္ေသာအခါ တေရာ္ကင္ပြန္းကိုသာမက အသျပာ ငါးရာကိုပါ ေတာင္းေလသည္။

သူဆင္းရဲမကလည္း ၇-ေယာက္မျပည့္သျဖင့္ မေပးေပ။ ပုဏၰားငယ္က ကၽြႏ္ုပ္ကို မယံုေသာ္ က်န္ပုဏၰားႀကီး တို႔အား ေအာ္ဟစ္၍ေမးေလာ့-ဟု ပရိယာယ္ျဖင့္ဆိုသည္။ သူဆင္းရဲမကလည္း အရွင္ပုဏၰားႀကီးတို႔ အပ္ခဲ့ေသာ ဥစၥာကို ေပးလိုက္ရမည္ေလာ-ဟုေအာ္ဟစ္၍ ေမးသည္။ ပုဏၰား ၆-ေယာက္တို႔ကလည္း တေရာ္ကင္ပြန္းကို ေမးသည္ထင္၍ ေပးလိုက္ပါ-ဟု ေအာ္ဟစ္၍ ဆိုၾကသည္။ သူဆင္းရဲမလည္း အသျပာငါးရာကို ေပးလိုက္ ေလသည္။

ပုဏၰားငယ္သည္ အသျပာငါးရာကို တစ္ေနရာ၌ ၀ွက္ထားသည္။ တေရာ္ကင္ပြန္းကိုသာ ပုဏၰားႀကီးတို႔ကို ေပးသည္။ အားလံုးေခါင္းေဆးမဂၤလာျပဳျပီးၾကေသာ္ ခရီးဆက္၍ သြားၾကသည္။ ညေရာက္ေသာအခါ ပုဏၰားငယ္သည္ ၀ွက္ထားခဲ့ေသာ အသျပာငါးရာကို ယူ၍ ထြက္ေျပးသြားေလသည္။

နံနက္သို႔ေရာက္ေသာအခါတြင္မွ ပုဏၰားႀကီးတို႔သည္ ပုဏၰားငယ္၏အၾကံကို သိရွိၾကေလသည္။ ပုဏၰားႀကီးတို႔သည္ သူဆင္းရဲမထံသြား၍ ငါတို႔ ၇-ေယာက္ အစံုအညီ လာေရာက္ေတာင္းမွ အသျပာကိုေပးပါဟု ဆိုခဲ့သည္။ ယခု ပုဏၰားငယ္တစ္ေယာက္တည္းကို ဘာေၾကာင့္ေပးရသနည္း-ဟု ျပစ္တင္ေျပာဆိုသည္။

သူဆင္းရဲမက ကၽြန္မ ေအာ္ဟစ္၍ ေမးပါေသးသည္။ အရွင္ပုဏၰားႀကီးတို႔အားလံုးက ေပးလိုက္ပါဆို၍ ေပးလိုက္ရသည္။ ကၽြန္မ၌ တာ၀န္မရွိပါ-ဟူ၍ ျပန္ေျပာသည္။

ပုဏၰားႀကီးတို႔ မေက်နပ္ၾကသျဖင့္ ဘုရင္ထံသြား၍ တိုင္ၾကားၾကသည္။ ဘုရင္လည္း သူဆင္းရဲမကို ေခၚယူစစ္ေဆးသည္။ ဘုရင္က သူဆင္းရဲမမွာ အျပစ္ရွိသည္ဆိုကာ အသျပာငါးရာကို ေပးေလ်ာ္ေစသည္။

သူဆင္းရဲမက-ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးမမွာ ဆင္းရဲသူ မုဆိုးမ ျဖစ္ပါသည္။ လူမမည္ သမီးကေလးတေယာက္ကိုသာ အေဖာ္ျပဳ၍ ေနရပါသည္။ အေလ်ာ္ေပးရန္ ေငြမရွိပါ-ဟူ၍ ေလွ်ာက္ထားသည္။ ဤတြင္ ဘုရင္က-ဥစၥာကို မေပးႏိုင္လွ်င္ သင္ကိုယ္တိုင္ ပုဏၰားႀကီးတို႔ထံတြင္ တလွည့္စီ ကၽြန္ခံေစ-ဟူ၍ စီရင္လိုက္ေလသည္။

ဤစီရင္ခ်က္အတိုင္း သူဆင္းရဲမသည္ ပုဏၰားႀကီး ၆-ေယာက္ထံတြင္ လ၀က္စီ အလွည့္က် ကၽြန္ခံရရွာသည္။ ထိုစဥ္ လူမမည္ သမီးကေလးသည္ ႀကီးျပင္းလာသည္။ သမီးကေလးသည္ ထူးျခားလိမၼာသည္။ သူသည္ စာေပက်မ္းဂန္မ်ားကို သင္ယူသည္။ ေလ့လာဖတ္ရႈမွတ္သားသည္။ လူႀကီးသူမတို႔၏ အဆံုးအမကိုလည္း ေကာင္းစြာ နာယူမွတ္သားသည္။ အၾကားအျမင္မ်ားသူ ျဖစ္လာသည္။ သို႔ျဖင့္ ၁၈-ႏွစ္အရြယ္သို႔ ေရာက္လွ်င္ မိခင္၏ အျဖစ္ကို မေက်နပ္ႏိုင္ပါ။ ကၽြန္မခံသင့္ပါ-ဟု ဆို၍ မိခင္ကိုေခၚကာ ဘုရင္ထံသြားသည္။

ဘုရင္အား အမ်ိဳးသမီးငယ္က-ကၽြန္ေတာ္မ၏ မိခင္ ကၽြန္ခံရသည့္ကိစၥ မေက်နပ္ႏိုင္ပါ။ အရွင္႔ေရွ႔ေတာ္၀ယ္ ပုဏၰားတို႔ႏွင့္ တရားဆိုလိုပါေသးသည္-ဟုေလွ်ာက္၏။ ဘုရင္လည္း ခြင့္ျပဳကာ ပုဏၰား ၆-ေယာက္ကို ေခၚေပးသည္။ ပုဏၰား ၆-ေယာက္တို႔ ေရာက္လာေသာ္ အမ်ိဳးသမီးငယ္က ဘုရင့္ထံမွ ေငြအသျပာငါးရာ ေခတၱေခ်းယူသည္။ ထို႔ေနာက္ အသျပာငါးရာထုပ္ကိုကိုင္လ်က္ ပုဏၰားတို႔အား အေရးဆိုသည္။ အသျပာငါးရာကို ေပးအပ္လွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္မိခင္အား ကၽြန္အျဖစ္က လႊတ္မည္ေလာ-ဟု ေမးသည္။ ပုဏၰားတို႔ကလည္း လႊတ္ပါမည္-ဟု ၀န္ခံၾကသည္။

ထိုအခါ အမ်ိဳးသမီးငယ္က-ယခု အသျပာေငြ ရပါျပီ။ ကၽြန္မ ေပးဆပ္ပါေတာ့မည္။ အပ္ႏွံရင္း ပုဏၰား ၇-ေယာက္ျပည့္ေအာင္ ေခၚပါဦး-ဟုဆိုသည္။ ပုဏၰား ၆-ေယာက္တို႔မွာ ၇-ေယာက္မျပည့္။ အသျပာေငြကို လက္မခံႏိုင္။ အသျပာေငြခိုးသြားေသာ ပုဏၰားငယ္ မည္သည့္အရပ္သို႔ ထြက္ေျပးသည္ကိုလည္း မသိၾက။ မည္သို႔မွ် မတတ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ၾကရသည္။

ထိုအခါ မွဴးမတ္တို႔သည္ အမ်ိုးသမီးငယ္၏ ဉာဏ္ပညာကို ခ်ီးက်ဴးမဆံုး ရွိၾကသည္။ ပုဏၰား ၆-ေယာက္တို႔ပင္ မေနသာ ခ်ီးက်ဴးသမွႈ ျပဳၾကရသည္။

ဘုရင္ကလည္း-ငါ စီရင္အပ္ေသာ တရားကား ယြင္းမွားေပစြ။ ယေန႔မွစ၍ သူဆင္းရဲမကို ကၽြန္အျဖစ္မွ လႊတ္ေစ။ ငါတရားမွားသည့္အတြက္ေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးငယ္ ေခ်းငွားေသာ အသျပာ ငါးရာကို ေလ်ာ္ေၾကးအျဖစ္ အျပီးအပိုင္ ယူေစ-ဟူ၍ ေျပာင္းလႊဲ စီရင္လိုက္ေလသည္။

ထို႔ေနာက္ ဘုရင္သည္ အမ်ိဳးသမီးငယ္၏ အၾကားအျမင္မ်ားမႈ၊ ဉာဏ္ပညာရွိမႈကို ေလးစားျမတ္ႏိုးသျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးငယ္ကို မိဖုရား ေျမႇာက္လိုက္ေလသည္။ ျပည္ထဲေရးကို တိုင္ပင္ႏွီးေႏွာျခင္း ျပဳေလသည္။

အကိုး။ ။ ဓမၼဂန္ ဖတ္စာႏွင့္ ပုရာဏ္က်မ္း

(က်ီးသဲေလးထပ္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး)