( ၁၃) ရႈပ္ေထြးမႈကင္းလ်က္ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္စြာ အလုပ္လုပ္ျခင္း
ရႈပ္ေထြးမႈကင္းလ်က္ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္စြာ အလုပ္လုပ္ျခင္းသည္
မဂၤလာတတစ္ပါးျဖစ္သည္။
ႀကီးပြားျခင္း၏ အေၾကာင္းတစ္ရပ္ျဖစ္သည္။
အခ်ိန္ကို သိနားလည္ျခင္း၊ သင့္ေလ်ာ္ေအာင္ ျပဳတတ္ျခင္း၊
မပ်င္းရျခင္း၊ လံ႔ုလရွိျခင္း၊ ပ်က္စီးေအာင္ မျပဳျခင္းတို႔သည္ ရႈပ္ေထြးမႈကင္းလ်က္ သန္႔ရွင္းသပ္ရ႔ပ္စြာ
အလုပ္လုပ္ျခင္းတြင္ အက်ံဳး၀င္ေပသည္။
တစ္ရံေရာအခါ ဗာရာဏသီျပည္မွ လွည္းမွဴးႀကီးတစ္ဦးသည္ လွည္းသားငါးရာကို
ဦးေဆာင္၍ ကုန္သြယ္သြားသည္။ သူတို႔သည္ က်ယ္၀န္းလွေသာ သဲကႏၲာရႀကီးကို ျဖတ္သန္းသြားရသည္။
သဲကႏၲာရမွာ ေန႔အခါ ပူျပင္းလွ ေသာေၾကာင့္ လွည္းသားတို႔သည္ ခရီးမသြားႏိုင္။ တဲေဆာက္၍
နားေနၾကရသည္။ ညဘက္သို႔ေရာက္ေသာ အခါတြင္မွ ၾကယ္မ်ားကိုၾကည့္လ်က္ လမ္းညႊန္သူ၏ အကူအညီျဖင့္
သြားၾကရသည္။
ဤသို႔သြားရာမွ သဲကႏၲာရခရီးဆံုးရန္ တစ္ညသာလိုေတာ့သည္အထိ
ခရီးေပါက္လာခဲ့သည္။ ဤတြင္ ေနာက္ဆံုးညခရီး ျဖစ္သျဖင့္ ထိုညအတြက္ ညာစာစားျပီးေနာက္ ထင္း-ေရ
စသည္တို႔ကို စြန္႔ပစ္ကာ ခရီးဆက္ၾကသည္။ လမ္းညႊန္သူသည္ ညမ်ားစြာ မအိပ္ရသျဖင့္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ကာ
အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။ ထိုအခါ လမ္းမွားျပီးလွ်င္ လာခဲ့သည့္လမ္းအတိုင္း ျပန္၍ လာမိၾကသည္။
လမ္းညႊန္သူသည္ အရုဏ္တက္မွ ႏိုးသည္။ လမ္းမွားေနသည္ကို သိသျဖင့္ ျပန္လွည့္ၾက၊ ျပန္လွည့္ၾက-ဟူ၍
ဆို၏။
ဤသို႔ေျပာ၍ လွည္းမ်ားကို ျပန္လွည့္ရန္ စီစဥ္ေနဆဲမွာပင္
ေနထြက္လာသည္။ အနီး၀န္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ယခင္ည ထြက္ခြာခဲ့ရာ စခန္းသို႔ ျပန္ေရာက္ေနသည္ကို
ေတြ႔ရသည္။ အားလံုးပင္ စိတ္အားငယ္၍ စိတ္ဓာတ္က်ကုန္ၾကသည္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ တဲေဆာက္၍
အိပ္ၾကသည္။ ေရမရွိျဖင့္ လူေရာႏြားပါ ဒုကၡေရာက္ေတာ့မည့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္ေနသည္။
ထိုအခါ လွည္းမွဴးၾကီးက-ငါ ၀ီရိယေလွ်ာ့ေသာ္ အားလံုး ပ်က္စီးရွာၾကေတာ့မည္။
မျဖစ္မေန ငါႀကိဳးစားမွ ျဖစ္မည္-ဟု ဆိုကာ ေရရႏိုင္မည့္ေနရာကို လွည့္လည္ရွာေဖြသည္။ မၾကာမီ
ေနစာျမက္တခုကို ေတြ႔ျမင္သည္။ သည္ေနရာတြင္ ေရရွိရမည္-ဟူ၍ တြက္ဆကာ လွည္းသားမ်ားအား တူးေစသည္။
လွည္းသားမ်ာသည္ ႀကိဳးစားတူးေဖာ္ၾကသည္။ အေတာင္ ၆၀-အေရာက္တြင္
ေရမေတြ႔ဘဲ ေက်ာက္ဖ်ာႀကီးကို ေတြ႔ေလသည္။ စိတ္ပ်က္၍ အားေလွ်ာ့ၾကသည္။ လွည္းမွဴးၾကီးကား
အားမေလွ်ာ့၊ တြင္းထဲသို႔ ဆင္း၍ ေက်ာက္ဖ်ာကို နားျဖင့္ ကပ္လ်က္ ေထာင္၏။ ထိုအခါ ေရစီးသံကို
ၾကားရသည္။ ခ်က္ခ်င္း တြင္းေပၚသို႔ ျပန္တက္ကာ တပည့္လုလင္တဦးအား-အေမာင္ စိတ္မေလွ်ာ့ႏွင့္
စိတ္ေလွ်ာ့လွ်င္ အားလံုး ပ်က္စီးၾကလိမ့္မည္။ ဤသံတူျဖင့္ ေက်ာက္ဖ်ာကို ႀကိဳးစားထုခြဲပါ။
၀ီရိယအက်ိဳးကို ငါတို႔ မုခ်ခံစားရလိမ့္မည္-ဟူ၍ ဆို၏။
လုလင္လည္း လွည္းမွဴးႀကီး၏ စကားကို နာယူသည္။ သံတူျဖင့္ ေက်ာက္ဖ်ာကို
ထုခြဲ၏။ ခဏၾကာေသာ္ ေက်ာက္ဖ်ာကြဲ၍ ေရမ်ား ဒလေဟာ ထြက္လာေလသည္။ လွည္းသမားတို႔သည္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ
ျဖစ္သြားၾကသည္။ ေရကို သံုးစြဲ၍ ထမင္းခ်က္စားၾကသည္။ ေန၀င္ေသာ္ ခရီးဆက္ၾကရာ သဲကႏၲာရကို
လြန္ေျမာက္၍ အလိုရွိရာအရပ္သို႔ ေရာက္ရွိၾကေလသည္။
က်မ္းကိုး။ ။ ၅၅၀-၀ဏၰပထဇာတ္။
(မင္းယုေ၀)
(ျမတ္မဂၤလာ ၂၀၀၂-ခု ၾသဂုတ္လ)
No comments:
Post a Comment